Στρατής Παρέλης, "Θεοδόλιχος"

Θα λείπω

Θα λείπω, θα μ’ ακολουθείς

με τον νου

Θα είμαι

σταγόνα καλοκαιρινής βροχής

Ασήμαντη

Θα με θρυμματίζει το φως

Θα με αναστατώνει

Θα λαμβάνω

τα μακρινά μηνύματά σου

Μαινάδα της γραφής, ιέρεια

Όταν θα κοιμούνται οι άλλοι

που δεν πιστεύουν

θρησκείες των λουλουδιών

Θα είμαι

αλμυρός και γλυκός,

θα είμαι

πικρός και μελένιος

Θα είμαι

φωνούλα που εκλείπει

μες το σκοτεινό μαύρο στερέωμα..

Νοσταλγός της χίμαιρας..

Ετούτα είναι τα ψίχουλα που ρίχνω στα πουλιά –

(εγώ τι χρειάζομαι ένα πλούσιο γεύμα;)

και μ’ έναν στίχο θρεπτικό μπορώ να βιοποριστώ –

νοσταλγός της χίμαιρας..

Όρθιος μες την σιωπή, καλά κρατημένος

από την κουπαστή των ονείρων

έχω χρεία

από ένα δριμύ τριαντάφυλλο που αφήνει

να το αγγίξουν οι μύστες του..

Πού πάω πια με τα στραβά ελληνικά μου

Κι έτσι όπως έγερναν τα πάντα γύρω μες τον ύπνο

Μια ανάσα από γεμάτο φεγγάρι τα ομόρφαινε.

Είχες λυμένα τα μαλλιά σου.

Γυάλιζαν.

Το φως τρυπούσε την σιωπή και την κατέβαζε

Χαμηλά,

ως την άκρη των βράχων

Όπου το σπίτι με την αγριάδα τους γειτόνευε.

Πράο φεγγάρι, ακόλαστο.

Μάγουλό μου γλυκό και λόγια που δεν είπες..

Εικόνα σε μια μνήμη μακρινή που μου αποδόθηκε

Κατόπιν εορτής κι εκεί που ο χρόνος μ’ είχε πάρει

Για τα καλά και τα καθούμενα.

Πού πάω πια με τα στραβά ελληνικά μου

Μαθητής των μαθητών κι ακόμη

Άμαθος σ’ όλα να είμαι;

Μα ας κοιτώ τα μάτια σου όταν ξυπνάνε –

Ας κοιτώ αυτό το πρόσωπο που υπόσχεται αθανασία –

Ας μείνω εδώ και ας εξουσιάζεις –

Ο έρωτας πάντα μια πλάνη μάχης που κερδίζεται είναι..

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του ποιητή: ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ