Χρύσα Αλεξίου, "Δωμάτιο 202"

*

ζω κι εγώ

σ’ αυτή την πόλη

πάει καιρός

κυκλοφορώ

διάφανη

κανείς δεν βλέπει

την γεωμετρία

μιάς σχεδίας

κάθε πρωί

ανασηκώνω

το θρίαμβο

να υπάρχεις

μετά απο

τόσες δολοφονίες

ιδεών

αόρατη

σχεδιάζω τον κόσμο

που θα ζήσω

χωρίς νεκρούς

ηγέτες

*

πάλι βρέχει

αιώνες τώρα

στέλνει απουσίες

να γλύψουνε το χώμα

να μοσχομυρίσει

η γυαλάδα τ’ ουρανού

βγήκα στο δρόμο

όρθιος λυγμός

να με προσέξεις

μα εσύ με κέρασες

τις μνήμες

μια σταγόνα ο έρωτας

μια κι ο θάνατος

που μοιάζει αδελφός

μια και η ελπίδα

που ξέχασε να με γυρέψει

μια σταγόνα έγινα κι εγώ

κι έτσι με νίκησες

ήθελα απλώς να σε φιλήσω

*

σκέφτομαι άδειο ουρανό

μορφές που χάθηκαν

να παριστάνουν τα σύννεφα.

πιο κάτω θάλασσα

να μολογάει όνειρα

σε βράχους με χαμόγελα παλιά

μια σημαδούρα απόδραση

σε σώμα γυναίκας

γλιστράει

πότε σαν λάθος πνίγεται

πότε μοιραίο θηλυκό

ένας ψαράς που αγνοεί

την πάλη της στιγμής

τη σώζει κατά λάθος

να με γλυτώσεις απ’ το κύμα που φοράω

είπα

και κοιμήθηκα ωραία

σε άλλο παραμύθι

Από τη συλλογή «Δωμάτιο 202», εκδ. ΕΝΔΥΜΙΩΝ, 2013