Σημείωμα Φεβρουαρίου 2016

Εμείς οι Έλληνες

γράφει η Κατερίνα Ζιαμπούλη

Πορευόμενοι στις αρχές του καινούργιου χρόνου, καθώς μπαίνουμε στο δεύτερο μήνα του, το Φλεβάρη, είναι νωποί ακόμη οι απολογισμοί, που γίνονται στο τέλος κάθε χρονιάς κι ακόμη πιο νωπές οι ευχές που συνοδεύουν το ξεκίνημα της νέας.

Βαθιά μέσα μου, κρατώ σαν πολύτιμες αποσκευές τις δυσκολίες της χρονιάς που πέρασε. Δυσκολίες που μας πίκραναν και μας πόνεσαν, κυρίως όμως μας ωρίμασαν βίαια και καταλυτικά. Ο αναστοχασμός τους πληγή βαθιά, αλλά και σημείο εκκίνησης για μια νέα πορεία. Καθώς η καινούργια χρονιά χάραζε, στα στόματα και στις καρδιές όλων η ευχή που συνόδευε την απαρχή του 2016, ήταν να είναι καλύτερο από τη χρονιά που μόλις αποχαιρετήσαμε. Η ανάγκη όλων μας ν' αφήσουμε πίσω το 2015, που τόσο μας παίδεψε και να πορευτούμε με νέες προοπτικές σε ορίζοντες πιο χρωματιστούς και πιο ελπιδοφόρους, είναι πασιφανής.

Όμως σ’ ένα μέλλον που φαντάζει πιο σκοτεινό και πιο αβέβαιο από ποτέ άλλοτε, λίγα είναι τα φωτεινά μονοπάτια. Μονοπάτια απολύτως αναγκαία στην προσπάθεια αναζήτησης μιας ανάσας αισιοδοξίας και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Κι ένα τέτοιο μονοπάτι, που πολλές φορές καταλήγει σε λεωφόρους, είναι το μονοπάτι της ποίησης. Ψάχνοντας τα στηρίγματά μου βρέθηκα να διαβάζω το ποίημα του Γ. Σαραντάρη, «Εμείς οι Έλληνες»

         [I] ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

         Εμείς οι Έλληνες

         Με τις ελιές και τα πεύκα

         Με τα μάρμαρα με τη θάλασσα

         φυλάξαμε και άλλες αρετές

         Δεν εξοφλήσαμε την ευφυΐα μας

         Σ’ έναν καιρό πιο ήρεμο

         Και πιο γενναίο

         Δεν θα διστάσουμε

         Δεν θα δειλιάσουμε

         Από τις κρύπτες θα βγάλουμε τα όργανα

         Στην ορχήστρα και στο χορό

         Οι φωνές μας θα προσφέρουν

         Κάτι σαν το επιούσιον

         Το δικό μας πάθος

                                                            (29.3.1936)

Βάλσαμο στην ψυχή οι στίχοι του. Κι ένα αεράκι φρέσκιας πνοής, που φυσά και διώχνει τα μαύρα σύννεφα. Θροΐζει μέσα από τα πεύκα και τις ελιές, λαμπυρίζει τις μαρμάρινες παρακαταθήκες μας και με την θαλάσσια αύρα του, μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε το μελλοντικό τοπίο.

        Γιατί,

“Δεν εξοφλήσαμε την ευφυΐα μας”

και έχουμε τις δυνάμεις και τις δυνατότητες

“Σ’ έναν καιρό πιο ήρεμο

Και πιο γενναίο”

να πορευτούμε ξανά προς το φως.

Και θα πορευτούμε με τα όργανα, που φυλάμε καλά μέσα σε κρύπτες. Και με τραγούδια και με χορό θα σηματοδοτήσουμε και θα μπολιάσουμε το μέλλον, έτσι όπως αιώνες τώρα το συνηθίζουμε.

        Γιατί,

“Οι φωνές μας θα προσφέρουν

Κάτι σαν το επιούσιον

Το δικό μας πάθος”

                                                                Καλή Ποιητική Χρονιά

Το ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργος Σαραντάρης - Γιατί τον είχαμε λησμονήσει» εκδ. Τυπωθήτω - παραφερνάλια, 2002.

Στην εικόνα: Ραγκουτσάρια στην Βέροια. (Από το αρχείο του Βασίλη Δασκαλάκη)