Λεωνίδας Κακάρογλου, "Δύο ποιήματα"

Το μαξιλάρι

Πάλι ξέχασα κι έβαλα

Δυο μαξιλάρια στο κρεβάτι

Και τώρα προσπαθώ να ταιριάξω το σώμα μου

Το κεφάλι στη σωστή θέση να μπει

Μα πάει καιρός

Και δεν θυμάμαι πόσο χώρο πιάνει

Και φοβάμαι μήπως πληγώσω το μαξιλάρι

Γι αυτό πάλι το βγάζω

Και το σέρνω στο πάτωμα

Δίπλα μου στο κρεβάτι νάναι

Από κει να το κοιτώ

Και να το προσέχω

Μήπως και στο σκοτάδι

Γίνει κι αυτό σκοτάδι

Η σκάλα

Την σκάλα του σπιτιού

Πια δεν την ανεβαίνω

Σταματάω στη μέση

Κάθομαι να βλέπω

Τα μυρμήγκια που ανεβοκατεβαίνουν

Το σαράκι που κρύβεται στα σκαλοπάτια

Τα σύννεφα που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι

Το αεράκι που μου χαϊδεύει τα μαλλιά

 Στέλνει την μνήμη

Στ  αζήτητα

Και δεν θυμάμαι

Τι νούμερο παπούτσια

 φόραγες

Για να ταιριάξω τις πατημασιές

Της σκόνης

Στα πόδια σου

Τα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου, περιλαμβάνονται στο τεύχος «Έξι Ποιήματα», που τυπώθηκε τον Αύγουστο του 2015, σε 199 αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον ποιητή αντίγραφα.