Νίκος Λάζαρης, "Ερωτογράφημα"

ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑ

γ΄

Ανέλπιστα δυναμώνεις πλάι μου

σαν μουσική.

Μικρά κομμάτια σου

φυτρώνουν στο κενό.

Και σε βλέπω τώρα να μουδιάζεις

τη σκέψη μου.

Σε βλέπω να εξαντλείς

τη νοητή γραμμή του σώματός μου.

ι΄

Στον έρημο πλανήτη μου

απλώνεται στυφή

η μυρωδιά της μέντας σου.

Και άπληστος εγώ,

πρωτόπλαστος,

συλλέγω τους καρπούς σου.

ια΄

Οι κραυγές μας

ξυπνούν

τους ανύποπτους ένοικους

αυτού του κόσμου.

ιε΄

Σε κοιτώ από το πλάι — φυσάει.

Η νύχτα μάς μετατοπίζει

σε άλλα σχήματα, σε άλλες εποχές,

με διαφορετικά υλικά

εγγράφεται τώρα ο ήχος μας.

Κυλιόμαστε σε μια σκοτεινή

ακρογιαλιά — χώρα θανάτου.

Μέσα από τα ρούχα μας περνούν

οι παγεροί διαβάτες.

ιστ΄

Αγγίζω τη φωνή σου

με τα δάχτυλά μου·

πλένω τις λέξεις, στεγνώνω

τις σιωπές,

δίνω διάρκεια σε ό,τι από μόνο του

δεν διαρκεί.

Ένα μικρό ποτάμι περνάει

ανάμεσα στα πόδια μας.

Φοβάμαι μη φουσκώσει

και μας καταπιεί.

Από τη συλλογή «Ερωτογράφημα» (1981).
Πηγή: «Νίκος Λάζαρης, Η ένταση είναι διαρκής [Ποιήματα 1975-2002]»,

Τυπωθήτω / λάλον ύδωρ, 2007.

Στην εικόνα: ένα από τα τέσσερα σχέδια τού Πάνου Ζαχαρόπουλου που κοσμούν την έκδοση του 1981 (εκδ. "Τραμ" Εγνατία, Θεσσαλονίκη).