Νίκος Σφαμένος, "Αντιηρωικό"

έι, Κάφκα!

κοίτα πως

τα ποιήματα

τρυπώνουν κάτω

από την πόρτα

αγγίζουν το

δέρμα μου

χορεύουν στο

κεφάλι μου

με πυρπολούν

με καταδιώκουν

τούτο το κρύο βράδυ

πάνε εφτά χρόνια

που ξεκίνησαν όλα

φίλε μου

κι εσύ να έρχεσαι σκυφτός

και να μου ψιθυρίζεις:

πάλι κοιτάς μονάχος

απ’ το παράθυρο

− όπως και τότε −

ο Παπαδιαμάντης μετέφραζε πίνοντας κρασί

το «έγκλημα και τιμωρία»

και ο Σαχτούρης είναι

νεκρός

η Έμιλι Ντίκινσον

με παράνοια

χτυπά τις νύχτες

την πόρτα μου αλλά

δεν είμαι εκεί

περπατώ σ’ ένα παγωμένο

ποτάμι

κυνηγώντας πεταλούδες

όταν επιστρέφω κουρασμένος

ο ύπνος έρχεται καθώς

διάφανα βατράχια

πετάγονται απ’

τα μαλλιά μου

χορεύουν στη κάμαρα

και την αυγή

εξαφανίζονται

τι κρίμα

να μην είσαι εδώ

κι απόψε

να χαϊδέψεις

έστω και ένα

ποιητές

εκείνος που χρόνια τώρα

πασχίζει ν’ ανοίξει την πόρτα με λέξεις

εκείνος που τις νύχτες

μαζεύει χρυσάνθεμα απ’ τους τοίχους

κι εκείνος που τόσο αγάπησε

και μίσησε την ανάσα σου

ένας ένας

στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου

Από τη συλλογή «Αντιηρωικό», Ιανουάριος 2016