Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, "Ονείρων κοινοκτημοσύνη"

ΝΑΥΑΓΟΙ

Βαριά σκοτεινή βροχή

Στο προσκεφάλι μου φωνές

Φωνές που δεν εξαγοράζονται

Και παραμένουν βαθιά στο αίμα

Βαθιά στην εξορία της πατρίδας

Έσπασε ο καιρός στη σιωπή τ’ ουρανού

Στη δικαιοσύνη μένουμε της ιστορίας

Στην πίκρα που διασχίζει τις ψυχές

Λεηλατημένων ονείρων κοινοκτημοσύνη

Ναυαγοί της ιστορίας κωπηλατούμε.

ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ

Βαρύς ο ήχος των αργυρίων σημαίνει

Κι επικρατούν τώρα αστραφτεροί

Άπληστοι οι λογιστές επικρατούν των ποιητών

Και βλέπουμε άκριτο το παρελθόν

Ενώ ποτέ δεν θα γνωρίσουμε το μέλλον

Επικρατούν και πάλι οι αριθμοί των λέξεων

Ενώ πίσω από το άχτιστο φως

Ακούγεται τριγμός οδόντων.

ΟΝΕΙΡΩΝ ΞΕΦΤΙΔΙΑ

Στον άνεμο ρίχνω μια χούφτα χώμα

Χαράζει το χέρι λέξεις των θλίψεων

Πώς τώρα το χάσμα της σκέψης των ονείρων να γίνει

      φωνή

Στη διττή της να μετέχει η σάρκα μορφή

Κι οδηγημένη απ’ το χέρι η σιωπή να γίνει γλώσσα

Σούρουπο σταματούν οι δεκαοχτούρες το θρήνο

Ροκανίζουν στο πλατάνι οι κάργιες τη μέρα

Ποια λόγια να σου απευθύνω τραυλίζοντας

Ονείρων ξεφτίδια απορρίπτουν τον κόσμο μας

Μ’ εγκαύματα με καλούν ατέρμονης καταδίκης

Στο ρήγμα του πένθους βυθίζονται όλα βαθιά

Κάποτε σου είχα γράψει:

Ο Έρωτας ακυρώνει τη σκοτεινή απώλεια του χρόνου,

Κάποτε σε μιαν άλλη Εποχή,

Φυσάει νύχτα στα σύννεφα των πεύκων

Πλησιάζει όπως πάντα η θλιβερή μουσική

Ο ασίγαστος μονότονος ήχος των αργυρίων

Ποια δικαιοσύνη ερμηνεύει το αβάσταχτο;

Από τη συλλογή «Ονείρων κοινοκτημοσύνη», Νεφέλη 2002