Λίνα Φυτιλή, "Τρία ποιήματα"

Καθ’ οδόν

Την ώρα

Που βασίλευε η μουσική

Έφεγγε το αιώνιο σκοτάδι.

Περπατώντας

Σαν τιμωρία

Στον ταπεινό λόφο,

Είδα κάτω στα παράθυρα

όπως σε όνειρο

Τρεις γενιές πίσω,

Οικογένειες αγνώστων

Να τσουγκρίζουν

Μέσα στη νύχτα

Τα ποτήρια τους.

Σε μια διάλεκτο άγνωστη

Έλεγαν εις υγείαν

Κι εκείνη η κλειστή ψυχή

Του νοήματος

Δεν άνοιγε με τίποτα

Την πόρτα,

Κάτω απ’ τα φώτα

Του κεφιού

Να δω τα πρόσωπά τους,

Μήπως μάθω,

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι

Από πού ήρθαν

Φυγή

Είναι μια ύπουλη γροθιά

Το πρωί

Ένα ημερολόγιο

που καταγράφει απουσίες.

Κι η ομοιομορφία των τοίχων,

Η τύψη της φωνής

Στον ώμο σου τον πένητα.

Δε θα δω πια τίποτα

Από της εβδομάδας

Τα συμβάντα,

Τα ίχνη των βημάτων,

Κι απ’ τους αγίους που

εξημερώνουν

περιπλανώμενα σκυλιά.

Ώρα οχτώ και μισή,

επιστρέφουν

καβάλα με τον έφορο

η θεία Καίτη,

οι ανθισμένες νεραντζιές,

το φεγγάρι

στον ακάλυπτο −

τα χρόνια μου που πιο

βαθιά από ρυτίδες

κόβουν −

Παίζουν την ιστορία

στα δάχτυλα,

ορμούν στο αλώνι με

τις μαργαρίτες

και θάλλει − η εκτός τόπου

παρουσία σου −

ψηλώνουν τα χορτάρια

Τα ποιήματα της Λίνας Φυτιλή δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Ο πίνακας είναι της Νατάσας Μεταξά και φέρει τον τίτλο «Κυριακάτικο τραπέζι».