Αλκιβιάδης Μαλλίδης, "Το σώμα σου"

Ωδή Πρώτη

Είμαι όλος το σώμα σου

Το κοραλλένιο φιλί σου όλος

Είμαι το στόμα που φίλησες

Κι έγινε στόμα σου

Είμαι τα πόδια που άνοιξα

Με ένα φύλο που πια άλλαξε

Κι έγινε μια ρωγμάτωση σάρκινη

Είμαι η πένθιμη καρδιά που άνοιξες

Και πια δεν γνωρίζει

Για ποιον χτυπάει

Είμαι το σκοτάδι των ματιών σου

Που στην άβυσσο με έριξαν

Και με κατέσπειραν ρίζα

Που φυτρώνει στο αίμα σου

Είμαι όλος το σώμα σου

Ένας λάγνος καταραμένος ήλιος

Που εκπνέει

Την ώρα της δόξας του

Ωδή Δέκατη Έβδομη

Είμαι όλος τα μάτια σου

Η σκοτεινότητα και το ανίσκιωτο

Είμαι το απόμακρο βλέμμα

Που καθώς έχει αποκοπεί από την καρδιά σου

Δεν μπορώ να εξακριβώσω

Αν έχει σώσει εντός του λίγη αγάπη

Ή αν έχει μόνο την ανειρήνευτη περιφρόνηση

Ενός λαβωμένου θηρίου

Είμαι όλος τα μάτια σου

Η εμμονική όραση προς το πρόσωπό σου

Που στέκεται εμπρός μου σαν τείχος απελπιστικό

Για να μη μάθω ποτέ

Αν έχει δάκρυα αυτό το θανατερό κοίταγμα

Αν αυτή η πάμψυχρη ομορφιά έχει καλοσύνη

Ωδή Δέκατη Ογδόη

Όλα τα νοήματα εξαλείφονται

Εμπρός στην ενατένιση

Του μελαγχολικού απείρου

Που απαυγάζει το άδειασμα του ματιού σου

Όλα τα βήματα δεν οδηγούν πουθενά

Όταν με το αιωνόβιο άγγιγμά σου

Ξεθάβεις τα πιο βαθιά και βαριά δάκρυά μου

Που ποτέ δεν λυτρώθηκαν με λυγμούς

Ωδή Εικοστή Ένατη

Τι βρήκα στην κοιλάδα της παλάμης σου;

Τι βρήκα στην κοιλάδα της κοιλιάς σου;

Τι βρήκα στην κοιλάδα των μηρών σου;

Βρήκα το τριανταφυλλένιο σώμα σου λυπημένο

Σε ένα ατακτοποίητο κρεβάτι

Ημιάγρυπνο σε μια αγκαλιά γυμνή

Βρήκα το ξεθωριασμένο ρολόι της καρδιάς σου

Να δείχνει μία ώρα πίσω

Κάτι θαυματουργό που δεν πρόλαβε να συμβεί

Βρήκα τους τρεμάμενους ίσκιους μιας παλαιάς αγάπης

Σαν αράχνη να πλέκει

Έναν μακρύ ιστό προσόμοιο με αγχόνη

Σε βρήκα κατάχλομη με μάτια κατακόκκινα

Να τρέχεις μέσα στα άναστρα δάση

Στα νυχτερινά χώματα που έσμιξαν οι σάρκες

Σε βρήκα να ξεκαρδίζεσαι πίσω από ένα ηλιοτρόπιο

Σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από καιρό

Ξεχασμένη πια χαρά και ηδονή

Σε βρήκα να μου κρύβεσαι μουτρωμένη

Γεμάτη θυμό που σε αγάπησα χωρίς σύμπνοια

Ήδη απούσα και αποσυρμένη από τη ζωή μου

Ωδή Τριακοστή

Είμαι όλος η απουσία σου

Ο μείζων χρόνος της απουσίας σου

Είμαι η απώλεια και το σχίσμα της αγάπης σου

Το επίλοιπο του θανάτου

Που ανθεί στη σιωπή σου και στη λύπη μου

Είμαι όλος η απουσία σου

Η απούσα διάνοιά σου

Τα λόγια σου και οι ψιθυρισμοί που με μάγεψαν

Και ακόμη η χαμένη αίσθηση του προσώπου σου

Το ίδιο το απόν πρόσωπό σου

Το άφθαρτο από τη λήθη

Το ασύντριπτο από τη λήθη

Το αδιατρύπητο από τη λήθη

Διότι όπου λείπεις εσύ

Υπάρχω εγώ

Με τη μέγιστη ένταση

Και τον πιο δυσβάσταχτο πόνο

Από τη συλλογή «Το σώμα σου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2019.