Κυριακή Αν. Λυμπέρη, "Το ωραίο το φτιάχνεις"

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ

Όταν ο δαίμονάς του λείπει

ταράζεται ο άγγελος

υποφέρει.

Την αρετή του

δεν ξέρει πώς να εξασκήσει.

Λουφάζει σε μιαν άκρη τ’ ουρανού

και κλαίει.

ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΠΟΙΗΜΑ

Και ο τρόπος που με κοιτούν τα μάτια σου

αφορμή για ποίημα. Σωτηρία όμως υπάρχει;

Βάστα με να σκαρφαλώσουμε στον ίλιγγο

ψίθυροι νερών, βατόμουρα για χείλη, να!

Με τα όνειρα από το χάος θα δραπετεύσουμε.

Ένα πουλί δείχνει το δρόμο και κάτω

στα παγκάκια άνεργοι, στις πλατείες ζητιάνοι

στους δρόμους μαθήτριες με βιβλία και τακούνια.

Μαστροποί απολαμβάνουν το τσιγάρο τους

των αχρήστων οι πλασιέ κουράζουν τα πόδια τους

μες στους κάδους η ζωή μας πεταμένη σαπίζει

πιο πολύ κάθε που απεργούν οι οδοκαθαριστές.

Κάποιοι ταΐζουν περιστέρια όμως.

Λες η αθωότητα ν’ ανθίζει ακόμα πουθενά;

Τα βρέφη δύσκολα ανασαίνουν στις θερμοκοιτίδες

την ώρα που οι δαίμονες χωρίς ντροπή

στις ταράτσες παίζουν στα ζάρια την ελπίδα.

ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΕΛΟΥΣΕ

                                                 Στους νεκρούς στο Μάτι

Σ’ ένα φλογισμένο κλαδί καθόταν

αυτή τη φορά

ο πρίγκηπας του θανάτου.

Α, τι άπληστος!

Με μια του κίνηση

στροβίλιζε τις ψυχές μες στη φωτιά

και γέμιζε το δάσος το άγριο γέλιο του.

Σάρκα μου, καμένη σάρκα μου

σε ποια άνθη, σε ποια πουλιά

να στραγγίζω τώρα τις καθημερινές μου λύπες;

Από ποιες εξαίσιες λάμψεις

του ήλιου όταν χορεύει

ανάμεσα στα φυλλώματα

να κλέβω φως

των ματιών μου το θάμβος να περιορίζω;

Από ποιους εύρωστους κορμούς

ποιες φλούδες αρωματικές

ν’ αποστάζω τα ρήματά μου;

Σάρκα μου, μαύρη καμένη σάρκα μου

διαιρεμένη σ’ ογδόντα κορμιά

θυμίαμα που προσβάλλεις τον ουρανό

πώς να σε ξανασυναντήσω αθώα;

ΜΑΤΑΙΗ ΓΗ

Ο έρως τρέχει στο ουδέν

πιο γρήγορα από το φως.

Κυματάκια της λήθης γλείφουν τα πλευρά σου

στα χέρια

κτερίσματα από τη θάλασσα της σιωπής.

Σε χάνω τώρα·

θα σε ονομάσω

βαθιάς έλλειψης πηγή.

Α, δέστε πώς

στην άκρη του νου

πατάει το κορμί

ανθίζει η τρέλα τ’ άπληστα μπουμπούκια της!

Γκρεμούς του χάους ακουμπά

από την άλλη

μήπως να ξέρεις να χάνεις είναι σοφία;

Ο έρως τρέχει στο ουδέν.

Σημαίνει τότε

στο άρμα των δακρύων του

τα μάτια έχουν στερέψει.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ποιος ουρανός δανείστηκε το σώμα σου;

Θα έλειπα εγώ.

Και πέφτουν σαστισμένοι άγγελοι

σκοντάφτοντας σε περιοδεύοντα φεγγάρια.

Α, γυμνόποδη σε ξαναβρίσκω

ανυπεράσπιστη

το πένθος λες και μου ταιριάζει·

η κλίνη μου, η κλίση μου

τραντάζεται

από την ανορθογραφία των ερώτων.

Θα μείνω όμως λέω γυναίκα αμετανόητη

τα ξέπλεκα μαλλιά μου θα δωρίζω στους ανέμους

και στα ξεθωριασμένα μου φορέματα

στα βάθη των ωρών

θα γράφω με φιλιά την άβυσσο.

Από τη συλλογή «Το ωραίο το φτιάχνεις», Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2019.