Τόλης Νικηφόρου, "Κόκκινες πηχτές σταγόνες"

αναμέτρηση

τολμάς

ν’ αφήσεις την πόρτα σου ανοιχτή

και όταν νιώσεις το καυτό του χνώτο

τολμάς και πάλι

να κοιτάξεις το θηρίο στα μάτια

συχνά αδιάφορο εκείνο φεύγει

άλλοτε όμως ξαφνικά

σ’ αρπάζει

με νύχια κοφτερά και δόντια

πίνει αχόρταγα

για να σ’ αφήσει λίγο μετά

εκστατικό και εξουθενωμένο

ποίημα ονομάζονται

οι κόκκινες πηχτές σταγόνες

που κάποτε γλιστράνε

και πέφτουν στο χαρτί

το πιο βαθύ μου κόκκινο

όπως μέσα στα σύννεφα το ηλιοβασίλεμα

το πιο βαθύ μου κόκκινο είναι τώρα

με φως να χαιρετίσω το σκοτάδι

από την παραλία ως τα κάστρα

γνώση ταξίδια και ουρανό

όλη την περιπέτεια της ζωής μου

με κόκκινο βαθύ το πάθος του έρωτα

σαν το πουλί ας φτερουγίζει

μέσα σ’ αυτό το κόκκινο η ψυχή μου

μέσα στο φως που τόσο απελπισμένα

αγάπησε

τώρα και αύριο και παντοτινά

να λούζεται στο φεγγαρόφωτο ο κήπος

με το θαλασσινό αεράκι

ανάλαφρα να ψιθυρίζουν τα φυτά

να ’ναι έκπληκτα τα χρώματα, βουβά

κι οι ευωδιές μεθυστικές τριγύρω

στο χώμα ένα ρίγος σαν από ψηλά

κι εκεί στη μέση εσύ να λάμπεις μαγικά

ένα όνειρο εκθαμβωτικό μια μελωδία

εκεί στη μέση εσύ να είσαι ο έρωτας

όλα όσα λαχταράει η καρδιά

στιγμές χαράς

όπως όταν ο ήλιος τρυπάει τα σύννεφα

κι αστράφτει

και θαμπώνει τα μελαγχολικά της μάτια

όπως όταν η δίψα εκείνη

ξάφνου από μέσα σου αναδύεται

κι είναι δικός σου

είναι ωραίος πάλι ο κόσμος

όπως όταν ένα χέρι τρυφερά

αγγίζει το δικό σου χέρι

και σε μεθάει για λίγο

για λίγο σε ξαναγυρίζει

στα εφηβικά σου χρόνια

κάποιες στιγμές χαράς

που σου θυμίζουν

πόσο απρόσιτη είναι η ευτυχία

γιατί ήρθες τόσο αργά;

δεν ήξερες πως σε περίμεναν

τα χελιδόνια

τα φωτεινά χαράματα

όλα τα ερωτικά ποιήματα του κόσμου;

γιατί ήρθες τόσο αργά

αιώνες τώρα χάθηκα στην έρημο

γυμνός

χωρίς ένα χαμόγελό σου

γιατί άφησες ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά μου

ενώ φτερούγιζες στα μάτια μου

για πάντα στα δεκάξι

στο σκοτεινό δωμάτιο

δειλά προβάλλει απ’ τον φεγγίτη

η ξεχασμένη άνοιξη

Από τη συλλογή «Κόκκινες πηχτές σταγόνες», εκδ. Μανδραγόρας, 2019.