Μια θυσία, πριν δέκα χρόνια

Πριν δέκα χρόνια, 13 Απριλίου του 2003, συνέβη μια απίστευτη τραγωδία. Ένα λεωφορείο που μετέφερε μαθητές από το λύκειο Μακροχωρίου, κυριολεκτικά απαγχονίστηκε. Το μέγεθος της τραγωδίας ήταν τόσο μεγάλο που ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη λογική. Τα 21 παιδιά που έχασαν τη ζωή τους, ήταν όλα μαθητές μου. Ως εκπαιδευτικός συνεχίζω το βίο μου στα σχολεία, κάθε χρόνο μοιράζω τη ζωή μου με καινούριους μαθητές, αλλά στην ουσία το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει εκεί, εκείνο το ζοφερό απόγευμα του Απριλίου. Εκείνα τα παιδιά έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου,  στην ουσία ακόμα δεν τα έχω πενθήσει, παραμένω ακόμα μουδιασμένος και ανήμπορος να διαχειριστώ το μέγεθος της τραγωδίας. Ίσως πάλι σκέφτομαι τα πενθώ χωρίς να το καταλαβαίνω, γιατί σχεδόν κάθε μέρα τα σκέφτομαι, ειδικά τα βράδια συνομιλώ μαζί τους. Κάποια μέρα, αν καταφέρω να δω το γεγονός από απόσταση, θα προσπαθήσω να γράψω ένα κείμενο για αυτά τα παιδιά. Τους το χρωστάω. Ένας φίλος ποιητής, ο Βασίλης Δασκαλάκης, έγραψε για την τραγωδία αυτή, το ακόλουθο ποίημα:

                                 ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ SCHWARTZ

                                  Οι ψυχές μας είναι ακόμα εδώ
                                  Προσευχές-σημαίες στα Αμπελάκια
                                  μη μας ξεχνάτε
                                  Ταξίδι άλλο να μη δούμε...
                                  Χώρα μας, νήματα κόκκινα
                                  Σφράγισαν τις ζωές μας
                                  Αυτή δεν ήταν εκδρομή
                                  Μα μια θυσία στο βωμό του Βάαλ
                                   στα Τέμπη
                                  Ασπρόμαυρο εργαστήρι απόγνωσης
                                  Θα μείνουμε σε φιλόξενο τόπο
                                  Πώς να σωπάσουμε το πένθος;
                                  εδώ στα οχυρά των φιλελλήνων
                                  διαχειριστές λύπης
                                  στην άδεια στέρνα της αγάπης.