ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ

ΤΑ ΦΕΤΙΝΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ

ΑΠΟ ΤΟΤΕ

                 Στον Μάνο Χατζιδάκι
                              In memoriam


Από τότε που σ’ έχασα
τα λιμάνια είναι πιο ακατάστατα
οι προβλήτες πιο πολυσύχναστες
όλο αμάξια που τρίζουν οι ρόδες τους και ρυμουλκά
που φτύνουν αέρια και καπνό μεσ’ τις καρότσες τους.
Από τότε που σ’ έχασα
τα σελοφάν των συνοικιακών γλυκών
είναι πιο πετρωμένα κι απ’ τα φρουί γκλασέ των ζαχαροπλαστείων,
όχι αναγκαστικά με τόσο σιρόπι κι αμύγδαλα
αλλά με τη γλοιώδη οσμή του πεπονιού
που λυώνει σαν καρδιά  γινωμένου βερύκοκκου.
Από τότε που σ’ έχασα
τα φύλλα είναι πιο μαύρα,
οι κιθάρες πιο γλυκές,
η γραμμή του ορίζοντα δεν παραλλάσσει,
η θάλασσα δεν φουσκώνει κάτω απ’ τα κιγκλιδώματα,
η αρμύρα δεν φτάνει μέχρι τις άσπρες τέντες των ξενοδοχείων,
η μοίρα το καλοκαίρι δεν είναι τόσο ζεστή
και τα μαξιλάρια τον χειμώνα δεν είναι τόσο δροσερά.
Από τότε που σ’ έχασα,
αλλά και πιο πριν,
το μέλλον έρχεται κατευθείαν επάνω μου
φορτωμένο με χαρτορίχτρες, σαλτιμπάγκους και γύφτισσες.

Βασίλης Λέκκας - Η μπαλάντα του Ούρι

ΦΕΤΟΣ

Δεν με συγκλονίζει ο φωτισμός σου

φετινό καλοκαίρι.

Τα φετινά μου μάτια δεν βλέπουν 

το θέαμα του καινούριου σου καιρού 

ν’ ανασταίνεται στην κάθε θάλασσα.

Χθες ή σήμερα 

αύριο ή ποτέ

τα φετινά μου μάτια 

τίποτα δεν τα συγκλονίζει.

Από την συλλογή «Καλοκαίρια και ενιαυτοί»,  εκδ. Οδός Πανός, 2002.

Στην εικόνα: Πάμπλο Πικάσο: «Οικογένεια σαλτιμπάγκων», 1905.