Ρομπέρ Ντεσνός, "Ποιήματα"

 
Το τελευταίο Ποίημα…


Το τελευταίο Ποίημα
Σκιά ανάμεσα σε σκιές
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα,
Τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα,
Τόσο πολύ αγάπησα τη σκιά σου,
Που τίποτε πια δεν μου έμεινε από σένα
Απόμεινα να είμαι ανάμεσα στις σκιές σκιά
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι από τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρχεται και θα ξανάρχεται
Στην ηλιόφωτη ζωή σου


                                           Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου


Πηγή: www.bibliotheque.gr





Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη


Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα σε πείσμα των
         άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου –
         δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή
         την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα
         έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους
         με τ’ αγκάθια να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
         στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα –
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
         τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό
         πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη
         τους σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
         στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το
         λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων
         κήπων μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ


                                           Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα


Πηγή: www.translatum.gr





Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί


Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή. Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται, να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
       Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου, ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
     Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα, να μεταμορφωθώ κι εγώ σε μια σκιά. Ω ζυγαριές των αισθημάτων!
     Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα, και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
      Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα, πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά –και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα– πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.





Μια πόλη


Μες στην πόλη που κρεμούν τον διάβολο από τα κέρατα
Μέσα στην πόλη την κλειστή και ανοιχτή
Μέσα στην πόλη που με μολύβι και χαρτί μετρούν όλους τους πόθους

Στην πόλη δίχως τόπο και φωτιά
Στην πόλη δίχως πίστη ή νόμο
Στην πόλη που δεν έχει παλικάρια

Στην πόλη που ο καθένας διασκεδάζει
Στην πόλη που με παγωμένα δάκρυα κλαιν
Στην πόλη των έντεκα ωρών
Μη νομίσετε ότι ξέρω και πολύ καλά τι τρέχει –
Ακόμη δεν την έχω επισκεφθεί.


                                           Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα


Πηγή: Μαρία Λαϊνά, «Ξένη ποίηση του 20^ου αιώνα»,

α΄ εκδ. Λωτός 1989, β΄ έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2007, γ΄ έκδ. Ρώμη 2021.




Πηγή για την εικόνα:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Robert_Desnos.jpg