ΛΕΝΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ

                                        Λένα Καλλέργη, " Ίος"

                                                      

Έργο του Σπύρου Βασιλείου

                                  Ίος

                               Στα άδεια ενοικιαζόμενα δωμάτια

                               Στις πέργκολες, στις ξαπλώστρες

                               Ερχόταν απ΄το πάντα

                               Με την οργή του χαραγμένη στα ξύλα

                               Που ξέβραζε το πέλαγος

                               Με τις γροθιές του στα παραθυρόφυλλα

                               Και τον ακούσαμε, στήναμε πάντα αφτί

                               Για μακρινά σινιάλα, για σπουδαία μηνύματα

                               Ενώ οι άλλοι

                               Χαλούσαν κόσμο με θαλάσσια σπορ, κι άφηναν

                               Να γίνονται, στο τρομερό του χάδι, τα μαλλιά τους

                               Τζίβες

                               (Τον άφηναν -ανήκουστο!-

                               Να τους αγγίξει)

                               Εμείς όμως ξέραμε για τι ήταν ικανός

                               Και πως εκείνος σμίλεψε το βράχο

                               Σε σχήμα λύκου

                               Και πως εκείνος έσπασε του Ομήρου την ταφόπλακα

                               Και σκόρπισε τις πέτρες που οδηγούσαν στο βωμό του

                               Κι είχαμε ακούσει τα νυχτερινά του σχέδια

                               Που αφορούσαν φοίνικες, ετοιμόρροπους φράχτες, κι όλα σχεδόν

                               Τα σπασμένα χαμόκλαδα

                               Παρά τη νανουριστική λιακάδα, και τις αιώρες

                               Που όλο μαζί του συμφωνούσαν

                               Εμείς τον πόλεμό του ακούσαμε

                               Κι έτοιμοι πάντα για φυγή, ανυπόμονοι

                               Τινάζαμε την άμμο απ' τα ρουθούνια, και τις πεταλίδες

                               Που έρχονταν πάνω μας ξερές, μαζί με τις ιαχές του

                               Από μακριά κι από κοντά, απ' το πάντα

                               Ας ήθελε να μας λυγίσει, το 'νιωθε

                               Πως εμείς μονάχα τον ακούσαμε

                               Κι όρμησε πάνω μας την τελευταία βραδιά

                               Φύσηξε κι έκανε

                               Κουρέλια τη σημαία των διακοπών μας.

 

 

                                              Όροι αρραβώνα

                               Θέλω ένα δαχτυλίδι από χορτάρι

                               Όταν μαραίνεται να μου φτιάχνεις καινούριο

                               Το καλοκαίρι καίει τους πράσινους χυμούς

                               Να μου φέρνεις ένα κάθε μέρα.

                               Θέλω ένα μαξιλάρι από χαρτί

                               Ν' αποτυπώνονται τα δάκρυά σου

                               Οι κηλίδες της κάθε σου ανάσας

                               Να γράφουν τη νύχτα ιστορίες.

                               Θέλω ένα δέντρο για σπίτι

                               Χωρίς καθιστικό και κουζίνα

                               Στ' άβολα κλαδιά του ν' ακουμπάμε για λίγο

                               Πριν και μετά να πετάμε.

                               Κι ένα φόρεμα θέλω από δρόμο

                               Με σκόνη ταξιδιών να με ντύνει

                               Να γυρνώ στις στροφές του χορεύοντας

                               Κι όταν στέκομαι γυμνή να σε βρίσκω.




                                     Το φύλο μιας μέρας στο τρένο

                               Όμορφος που ήσουν
                               Το πρόσωπό σου μισό ψάρι
                               Μισό φίδι
                               Μισό γύπας που μελαγχολεί
                               Τα μάτια σου ακοίμητες λίμνες
                               Τα χείλη σου διασταύρωση ορτανσίας και νέγρας
                               Τα λόγια σου έξω απ' τα παράθυρα
                               Μάνταλα
                               Τα μαλλιά σου καπνός

                               Ας έπεσα έξω
                               Στην ώρα άφιξης του έρωτα
                               Στις καλές μέρες για απόγονους
                               Και στην τοποθεσία των σταθμών

                               Ξέρω ότι ήσουν love story
                               Γιατί σου έγραψα ποιήματα
                               Κι αναμφίβολα
                               Η Τετάρτη είναι αγόρι.

                           

              

Από τη συλλογή "Κήποι στην άμμο", Γαβριηλίδης, 2010.