ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ένας Θάνατος

Τα τελευταία γλαροπούλια είχαν αναχωρήσει

πριν χρόνια με σηματωρό τη Σελήνη.

Τον περασμένο μήνα πέθανε ο χρόνος.

Μονάχα κάτι περίεργα μάτια είδα

να κοιτούν του πτώμα του σαν αξιοθέατο.

Γι’ αυτήν την αθανασία ψάχναμε τόσους αιώνες;

Το γλυπτό

Τρεις άνθρωποι καρτερικά ορθώνουν ένα γλυπτό. Κι ο καλλιτέχνης εύθυμος απορεί για κείνο το αίνιγμα που κατάφερε κι ανέσυρε από το βαθύ σκοτάδι. Το μεταμόρφωσε πλάθοντας άλλον εαυτό. Κάθε άνοιξη έρχεται το ίδιο αποδημητικό πτηνό κι εφάπτεται κομψά σ’ αυτό το ψυχόδραμα κραυγή που βγαίνει απ’ το σκοτάδι. Κάποιες νύχτες πετάγεται απ’ το κρεβάτι κατευθύνεται στην μπαλκονόπορτα και βλέπει τρεις άντρες να στυλώνουν μια άλλη πέτρινη εκδοχή του. Που τον κοιτά κατάματα μες απ’ τον κήπο της αυλής και περιμένει διακαώς κάποιες μυστηριώδεις απαντήσεις.

Βέροια, Πρωτοχρονιά 2011

Περί επανάστασης

Τίποτα. Ούτε καν μια δροσοσταλιά στα ξεραμένα φύλλα της ανάμνησης δεν απέμεινε από κείνες τις φοιτητικές συζητήσεις στα παγερά διαμερίσματα να καίγεται το σύμπαν. Οι τοίχοι θυμούνται με νοσταλγία εκείνες τις κοκκινωπές εξομολογήσεις: Να ξέρεις πως εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο τούτο διότι…Τίποτα που λες δεν έγινε τελικά. Δεν πάει πολύς καιρός που την είδανε ρακένδυτη την επανάσταση με λίγα ψίχουλα σύνταξη στις τσέπες να βγαίνει απ’ τα γραφεία ενός ασφαλιστικού οργανισμού βιαστική να κατευθύνεται στο φτωχόσπιτο όπου γεννήθηκε και τώρα απομένουν μονάχα οι τίτλοι τέλους να σφραγίσουν την πολυτάραχη ζωή αυτού του μονάκριβου τέκνου της ουτοπίας.

Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή

Μουσείο Κέρινων Ποιημάτων

που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2014 από τις εκδόσεις Ενδυμίων