Anne Sexton, "Ρούχα"

Ρούχα

Φόρα ένα καθαρό πουκάμισο

πριν πεθάνεις, είπε κάποιος Ρώσος.

Κάτι που δε θα έχει σάλια, παρακαλώ,

ούτε λεκέδες από αυγό, ούτε αίμα,

ούτε ιδρώτα ή σπέρμα.

Με θέλεις καθαρή, Θεέ μου,

έτσι κι εγώ θα προσπαθήσω να υπακούσω.

Κάνει το καπέλο που φορούσα

όταν παντρεύτηκα;

Λευκό, πλατύ, με ψεύτικα λουλούδια σε μια μικρή σειρά.

Είναι παλιομοδίτικο κι έχει τόσο στιλ όσο ένα σκαθάρι,

όμως ταιριάζει να πεθάνεις φορώντας κάτι νοσταλγικό.

Θα πάρω και το πουκάμισο που φορούσα στα βαψίματα,

που έχει πλυθεί τόσες φορές και έχει φυσικά

λεκέδες από κάθε κίτρινη κουζίνα που έχω βάψει.

Θεέ μου, δε σε πειράζει να φέρω όλες τις κουζίνες μου;

Βαστούν τα γέλια της οικογένειας και τη σούπα.

Για στηθόδεσμο

(χρειάζεται να το αναφέρω;)

εκείνο το ενισχυμένο μαύρο που μόλις το ’βγαλα

με χλεύασε ο εραστής μου.

«Πού πήγε το υπόλοιπο;» μου είπε.

Θα πάρω και

τη φούστα της εγκυμοσύνης μου του ενάτου μήνα,

παράθυρο για της αγάπης την κοιλιά

απ’ όπου ξεπετάχτηκαν ένα ένα τα μωρά σαν μήλα,

στο εστιατόριο σπάσανε τα νερά,

φτιάχνοντας ένα σπίτι θορυβώδες όπου θα ’θελα να πεθάνω.

Για εσώρουχα θα πάρω άσπρα βαμβακερά,

αυτά της παιδικής μου ηλικίας,

γιατί ήτανε της μάνας μου η γνώμη

πως τα καλά κορίτσια φοράνε μόνο άσπρο βαμβάκι.

Κι αν είχε ζήσει να το δει

θα μ’ είχε επικηρύξει

για τα κόκκινα, τα μαύρα, τα μπλε που έχω φορέσει.

Όμως εγώ θα συμφωνούσα απολύτως

να πεθάνω σαν καλό κορίτσι

και να μυρίζω χλωρίνη και αποσμητικό.

Ως δεκαεξάρα

θα πέθαινα γεμάτη απορίες.

Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου

Από τη συλλογή «Τα σημειωματάρια του θανάτου» (1974).

Πηγή: http://theannesextonblog.blogspot.com/

Πηγή για την εικόνα:

https://emilyspoetryblog.com/biography-of-anne-sexton/