Ρογήρος Δέξτερ, Από "Τα Χορικά Τού Δάσους των Ξωτικών"

                                    Από
                                     Τα 
                                 Χορικά
                                    Τού
                     Δάσους των Ξωτικών


• βράχια που δεν κυλάνε 
Και βατράχια που κοάζουν ασάλευτα
Στο νερόλακκο• οξύνουν όμως αιχμές
Οι φωνές τους• και ύστερα πάλι εκείνη
Των εντόμων η σάλπιγγα
Που κάποτε γκρέμισε μέσα μας τα τείχη•
Αλλά και η τύχη
Ν' ακουστείς πέρα όταν τραγουδάς
Μήπως σ' ακούσουν στα πελώρια
Κύματα τής θάλασσας
Με τις Σειρήνες να ουρλιάζουν
Και άλλες να κάνουν πανδαιμόνιο
Σα να περνούν βιαστικά
Τη γέφυρα τού Αχέροντα
Πάνω σε ασθενοφόρα περιπολικά και•
Τελικά τί απομένει
Μόνο η ψευδαίσθηση ότι υπήρξαμε κάπως
Ένα φυλλαράκι στα δέντρα τής φυλλωσιάς [ερώτηση]
Ή ακόμη πιο μακριά
Εκεί όπου τα βουνά [απάντηση]
Αρχέγονους ήχους βαστούν όπως
Τραγούδια γλυκά των κοριτσιών
Που βελονιάζουν τα καπνά γελώντας
Και τις κραυγές αντρών
Που θανατώνουν
Στις όχθες τού Αξιού με τα δικέλλια τους
Έναν πράσινο δράκοντα μες στην ομίχλη•



                                          ◇
                                             

Μια αφρισμένη κιθάρα το ποτά-
Το μικρό ποτά-
Μι [μου]
Που θα ήταν δικό μου και υπάκουο
Και πιο μουσικό
Σα στήθος Νύμφης ή Νεράιδας
Χωριού χαμένου στην ομίχλη των βουνών•θα 
Ήταν
Αν έριχνα βότσαλα
Όπως άλλοι ξέρουν
Να ρίχνουν τα βάσανά τους
Να τα πάρει μαζί του το νερό
Κυλώντας και μουρμουρίζοντας διάφορα
Μέχρι που ξαφνικά
Όλα μαζεύονται γύρω μας
Και γίνονται
Τραγούδια ανήκουστα• 



                                            ◇


Και τί έγραψε - θα πουν•
Ό,τι είδε και άκουσε και
Ό,τι τού είπαν
Από την άλλη άκρη τής γραμμής
Που δένει και τριγυρίζει τον κόσμο
Σαν κλωστή• γι' αυτό
Σούταρέ μου τώρα μια δόση από τζαζ
Χτύπησέ με βαθιά μες στο μυαλό
Με τα πιο ξεχασμένα ατλαντικά μπλουζ
Ή τα άλλα που αφρίζουν ακόμη
Στο δέλτα τού Μισισιπή• ακούσματα
Για λίγους
Που ν' αντηχούν μέχρι να ξημερώσει• ενώ τώρα
Ένα τριζόνι επιμένει να τζαμάρει εκεί έξω
Μόνο του μέσα στη χλόη• γιατί είναι
[Το τριζόνι αλλά κι εκείνος χωρίς να το ξέρει]
Τ' απομεινάρια μιας χαλασμένης χορδής
Που άλλοτε αντηχούσε ψηλά στα σύννεφα• το
Ίδιο
Και η ψιλή βροχή•
Φτάνουν λίγες σταγόνες πέφτοντας
[ πλοπ - πλοπ - πλοπ ] κι ένα θρόισμα
Από το δάσος των πουλιών
[Ορθή επανάληψη] Από το δάσος
Των ξωτικών και των αισθήσεων
Σα σφύριγμα [ φςςςςςςς ] τού ανέμου που φυσάει
Ανάμεσα στα καλάμια
Για να σκεφτεί και να πιστέψει τελικά
Ότι / • 


                                         ◇◇◇

Ρογήρος Δέξτερ

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Gustave Doré, «A Midsummer Night's Dream» (1870).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.