Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, "Εκκοκκιστήρια"

ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΑ  Α΄

Βέροια, Ελασσόνα, Δράμα – πόλεις που αγάπησα, κλειστές

ανάμεσα σε υψώματα ή σε μικρούς καταυλισμούς

σπίτια που ανοίγονται κρυφά στον κάμπο

Σας γνώρισα τα δειλινά μέσα σ’ αυλές μοναστηριών

ή σε κρεβάτια παμπάλαια όπου έζησα πρόσκαιρα

με ανθρώπους που άφησαν κάποια σημάδια, λίγα κόκαλα

θητεία παράξενη, όλο αθωότητα, γεμάτη πίστη

Πίστη σε τι, ούτε ο ανθυπολοχαγός δεν έμεινε

ούτε όσοι φόρεσαν το ράσο κι αποκλείστηκαν

ένα παιδί αγαπήθηκε για να ξενιτευτεί

άνθρωποι που αγκάλιασα μες στους σταθμούς, άνθρωποι

             μόνοι

Πόλεις κλειστές σαν περιβόλια, που με ζήσατε

εκκοκκιστήρια μιας σοδειάς, βλέπω τι έχετε δώσει

ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΑ  Β΄

Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό σταθμό. Αφήναμε τη Βέροια πίσω μες στην καταχνιά και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ

Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκι- στήρια να κελαϊδούνε. Υπόκωφη στην αρχή, η βουή δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει. Φώτα και μηχανές μεσ’ απ’ τα τζαμωτά μάς άφηναν να ιδούμε τον αποχωρισμό. Ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας μέσα σ’ ένα σύννεφο άσπρης σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει

Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής. Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε σχεδόν σκορπίσει

Από την συλλογή «Νοσοκομείο Εκστρατείας», (1972).
Πηγή: «Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος», Νεφέλη 2007.