Αλέξανδρος Αραμπατζής, "Τα ποιήματα μιας πουτάνας"

                                                                  μνήμη Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

1.

Σήμερα οι τοίχοι είναι φρεσκοβαμμένοι

Ένας σπίνος πέρασε στη σάλα και κελάηδησε

Η  λαδομπογιά μυρίζει ακόμα και με ξενερώνει

Πέρασε ένας τύπος και με πέρασε για χελώνα

Θα τον έβρισκε το τακούνι στο δοξαπατρί αλλά

Πολλά κομπρεσέρια το πρωί ξυπνάνε τους κοκόρους

Χθες βράδυ ένας φαντάρος μ’ αγκάλιασε σα να ’μαι η μάνα του

Κάπου κάπου ζαλίζομαι και χάνω το φως μου

Πρέπει να κόψω τα xanax και ν’ αρχίσω να παίρνω βιταμίνες

2.

Καμιά φορά σκέφτομαι τη μάνα μου αλλά δεν κλαίω

Μερικές φορές τινάζομαι σα να ’χει χαλίκια το στρώμα

Δεν ξέρω πόσο καλά ξέρω τον κόσμο

Αλλά ξέρω πως ο κόσμος πόσο καλά δεν με ξέρει

Η νύχτα είναι πιο βρώμικη από το παρελθόν μου και

Βασανίζει με μαστίγιο την αραπιά και τους χαμένους

3.

Πάντα όλοι με σέρνανε με το ζόρι

Από τον πατέρα και τη μάνα μου μέχρι τους τσάτσους και

Τους μπασκίνες που βαράνε τις σφαλιάρες σα να κάνουνε ψυχικό

Τελευταία ξεχνάω πολύ και δεν θυμάμαι ούτε την κόρη μου

Στο βάζο έχει τριαντάφυλλα αλλά δεν τολμώ να τ’ αγγίξω

Μια μέρα με μάτωσε ένα αγκάθι αλλά δεν ήταν από λουλούδι

4.

Καληνύχτα λέω και μ’ ακούει μόνο το ξυπνητήρι

Ας είναι λέω και σκέφτομαι τον κόσμο που δεν έχει να φάει

Το μυαλό μου ένα φωτάκι π’ αναβοσβήνει

Με ζυγίζουν με το μάτι όπως ζυγίζουν τα μπρόκολα στο μανάβη

Στα βυζιά και στα μπούτια μου πρέπει να κολλήσω μαγνήτη

Οι αρσενικοί είναι σπορά από την κόλαση και σπέρνουν καταδίκη

5.

Καμιά φορά θυμάμαι το χωριό αλλά δεν κλαίω

Όλοι τους μ’ έχουν ξεχάσει κι όλους τους έχω ξεχάσει

Είμαι μια μηχανή που στραγγίζει την ελιά από το λάδι

Δεν έχω ψυχή γιατί αν είχα ψυχή θα μ’ αγαπούσαν τα σύννεφα

Έλα κοντά μου λέει μια φωνή αλλά δεν ξέρω ποιανού κερατά φωνή είναι

Κι αν πάω κοντά του μήπως ξέρω αν κι αυτός δεν μου τσακίσει τα κόκκαλα;

Τα «Ποιήματα μιας πουτάνας» του Αλέξανδρου Αραμπατζή δημοσιεύονται για πρώτη φορά.