ΕΤΣΙ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ ΓΙΑ
ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ
ΕΝΑ
ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΛΕΤΟ
ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ
Ι
Δεν
ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
Στον
μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε
φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί
Αεράκι
ενός νησιού που με ονειρεύεται
Ν’
αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
Τα
δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
Της
σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.
Δεν
ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται
Καθαρά
διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα
Η
έχτρα μού είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού
Εξόν
κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει
Με
δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε
κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου
Τη
νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
IV
Πίνοντας
ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας
τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας
αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας
με το καμάκι
Ένα
τάμα ψάρι που γλιστρά
Βρήκα
τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη
ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν’
ανοίγει.
Πίνω
νερό κόβω καρπό
Χώνω
το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι
λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα
πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω
με μια ματιά
Ματιά
πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος
από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
ΙΧ
Ο
κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Βαθύ
γαρίφαλο ακρωτήρι
Το
χέρι σου έφευγε με το νερό
Να
στρώσει νυφικό το πέλαγος
Το
χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.
Άγγελοι
μ’ έντεκα σπαθιά
Πλέανε
πλάι στ’ όνομά σου
Σκίζοντας
τ’ ανθισμένα κύματα
Κάτω
μπατέρναν τα λευκά πανιά
Σ’
απανωτές σπιλιάδες γραίγου.
Μ’
άσπρα τριανταφυλλαγκάθια
Έραβες
φιόγκους προσμονής
Για
τα μαλλιά των λόφων της αγάπης σου
Έλεγες:
Η χτενίστρα του φωτός
Είναι
πηγή στη γη που διασκεδάζει.
Κλέφτρα
σαΐτα σκάνταλο του γέλιου
Ω
εγγονούλα της γρια-λιακάδας
Μέσ’
απ’ τα δέντρα πείραζες τις ρίζες
Άνοιγες
τα χωνάκια του νερού
Ραβδίζοντας
της λησμονιάς τα τζίτζιφα.
Ή
πάλι νύχτα μ’ άσωτα βιολιά
Μέσα
στους μισοχαλασμένους μύλους
Κρυφομιλούσες
με μια μάγισσα
Στους
κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
Που
ήταν το ίδιο το φεγγάρι.
Φεγγάρι
εδώ φεγγάρι εκεί
Αίνιγμα
διαβασμένο από τη θάλασσα
Για
το δικό σου το χατίρι
Ο
κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Βαθύ
γαρίφαλο ακρωτήρι.
XII
Μισοβουλιαγμένες
βάρκες
Ξύλα
που πρήζουνται με απόλαυση
Άνεμοι
ξυπόλυτοι άνεμοι
Στα
σοκάκια που κουφάθηκαν
Πέτρινοι
κατήφοροι
Ο
μουγκός ο τρελός
Η
μισοχτισμένη ελπίδα.
Μεγάλα
νέα καμπάνες
Στις
αυλές άσπρες μπουγάδες
Στις
παραλίες οι σκελετοί
Μπογιές
κατράμι νέφτι
Ετοιμασίες
της Παναγίας
Που
για να γιορτάσει ελπίζει
Άσπρα
πανιά και γαλανές σημαιούλες.
Κι
εσύ στα πάνω περιβόλια
Κτήνος
της αγριαχλαδιάς
Λιγνό
άγουρο αγόρι
Ο
ήλιος ανάμεσα στα σκέλια σου
Να
παίρνει μυρωδιά
Κι
η κοπελίτσα στην αντικρινή στεριά
Να
σιγοκαίγεται απ’ τις ορτανσίες.
XVII
Έπαιξα
με το χιόνι του Χελμού
Μαύρισα
μες στης Λέσβος τους ελαιώνες
Έριξα
βότσαλα λευκά σε μια Μυρτώα θάλασσα
Έπλεξα
πράσινα μαλλιά στης Αιτωλίας τη ράχη.
Τόποι
που με του φεγγαριού το αλησμονάνθι
Και
με του ήλιου τους χυμούς με θρέψατε
Σήμερα
ονειρεύομαι για σας
Μάτια
που να σας συντροφέψουν μ’ ένα φως καλύτερο.
Μάτια
για έναν περίπατο καλύτερο
Οι
νυχτιές χαλκεύουνε στα έγκατά σας
Ζωγραφιές
ηράκλειες.
Εκείνος
που θα βγει να πει: ορίζω τη ζωή
Δίχως
ν’ αστροπελεκιστεί απ’ το θάνατο
Εκείνος
που σε μια φουχτιά καθάριου αγέρα
Θα
πει να γεννηθεί γυμνό ένα ρόδο
Και
θα γεννηθεί
Εκείνος
θα ’χει μες στα στήθια του εκατό αιώνες
Μα
θα είναι νέος
Νέος
ωσάν φωνούλα νιόκοπου νερού
Που
χύνεται από το πλευρό της μέρας
Νέος
ωσάν βλαστάρι απείραχτου κλαδιού
Νέος
χωρίς ρυτίδα γης μήτε ουρανού σκιά
Μήτε
χαράς αμαρτωλού ευφροσύνη.
Από
τη συλλογή «Ήλιος ο πρώτος» (1943),
Πηγή: η συγκεντρωτική έκδοση «Οδυσσέας Ελύτης - Ποίηση»,
εκδ.
Ικαρος, 2002.
Στην
εικόνα: Έργο του Οδυσσέα Ελύτη (1988). Γεννάδειος Βιβλιοθήκη.
Πηγή
για την εικόνα:
https://www.tovima.gr/2008/11/25/books-ideas/ut-pictura-poesis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου