Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Στο Federico Garcia Lorca"

(Giorgio de Chirico, "L'archeologo",1927)

ΣΤΟ FEDERICO GARCIA LORCA

Τι νάγιναν τα πρόσωπά μας;

Τι νάγιναν τα φιλιά μας;

Πού νάναι τάχα το χρυσάφι των ωρών

Που θα κυλήσουν οι μνήμες;

Μήπως εφύτρωσε στο κλεισμένο στόμα

Ένα κίτρινο σπαρτολούλουδο;

Ποια πένθιμα πουλιά μιας θύελλας

Ποια τρομερά παραπετάσματα

Μας κυνηγούν ακόμα;

Στου ύπνου σου τη σημαία

Γέρνει το σήμαντρο μιας ανεμώνας.

Πράσινα αστέρια πέφτουνε στη θάλασσα

Ν’ αυτοκτονήσουν.

Ο γυάλινος φόβος

Παραμονεύει μέσα στις φλέβες μας.

Το αίμα σου έγινε ιώδιο

Και χρωματίζει

Το χειμερινό τζάμι της απουσίας σου.

Στην αίθουσα των πάγων

Χορεύουν οι κρίνοι.

Στους ατλαζένιους ανέμους

Είναι κρυμμένοι κατάφωτοι καβαλλάρηδες,

Που μυρίζουν γιασεμί και όνειρο.

Ένα κορίτσι τρομαγμένο∙

Αναλύθηκε σε μουσική.

Ένα βλέφαρο ετοιμοθάνατο∙

Δε θα φτάσει την άνοιξή του.

Ο ουρανός κηδεύει

Τις πεθαμένες κούκλες του.

Μια θύμηση από νάρδους και τέφρα

Δένει τα χέρια της τρυφερής ζωής μας.

Γιατί σωπαίνουν τα κοχύλια;

Γιατί δεν τραγουδάνε τα παιδιά;

Τα ζώα τ’ αφανίσαμε και τα φυτά.

Οι γυναίκες μας φόρεσαν όλα τα δάκρυα

Κι όλα τα φώτα λησμονήθηκαν

Στο κοιμητήριο της πάχνης.

Φωνή δική μου,

Παντοτινή μου φίλη,

Που βγαίνεις απ’ την πέτρα

Κι έχεις επάνω σου τρία γαρούφαλλα

Και τρείς λαβωματιές,

Ντυμένη με τους καπνούς της νοσταλγίας μου,

Θαμένη μες στον άνεμο του νότου,

Ναρκωμένη ανταύγεια των αηδονιών,

Αναμένη φλογέρα

Στα χείλη του ύπνου,

Του χιονιού,

Της νωπής αθωότητας,

Της χλόης κάτω απ’ τα καινούργια στάχυα,

Στα χείλη του καιρού

Με τα κόκκινα χρώματα.

1946

Από τη συλλογή «Η γέννηση των πηγών», Θεσσαλονίκη 1959

(Το ποίημα υπάρχει και στην αρχή του βιβλίου «ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ» με εισαγωγή - μετάφραση του Τ. Βαρβιτσιώτη).