Νίκος Καββαδίας, "Τρία θαλασσόβρεχτα τραγούδια"

ΕΝΑΣ ΝΕΓΡΟΣ ΘΕΡΜΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΙΜΠΟΥΤΙ

                                                                                του Ι. Πικραμένου

Ο Γουίλλη, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,

όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,

στην κάμαρά μου ερχότανε, γελώντας, να με βρει

κι ώρες πολλές για πράματα περίεργα μου μιλούσε.

Μου ’λεγε πώς καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς

και στο Άντεν πώς, χορεύοντας, πίνουν την άσπρη σκόνη,

κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν,

όταν η ζάλη μ’ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει.

Μου ’λεγ’ ακόμα ότ’ είδ’ αυτός, μια νύχτα που ’χε πιει,

πως πάνω σ’ άτι εκάλπαζε, στην πλάτη της θαλάσσης,

και πίσωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά.

– Σαν πάμε στο Άντεν, μου ’λεγε, κι εσύ θα δοκιμάσεις.

Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξυραφιών

και του ’λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει

και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά,

με το ’να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει.

Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά.

Κάποια νυχτιά, μέσα στο μπαρ Ρετζίνα – στη Μαρσίλια,

για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,

έφαγε αυτός μιαν αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.

Μια μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ’ τον πυρετό,

πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει.

Θεέ των μαύρων, τον καλό συχώρεσε Γουίλ

και δώσ’ του εκεί που βρίσκεται, λίγη απ’ την άσπρη σκόνη.

Από τη συλλογή «Μαραμπού» εκδ. Άγρα, 1990, (1η έκδοση: Κύκλος, 1933).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΕΝΑΣ ΝΕΓΡΟΣ ΘΕΡΜΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΙΜΠΟΥΤΙ

(Ποίηση: Ν. Καββαδίας, Μουσική: Θ. Μικρούτσικος)

ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

                                                                 Στο Γιώργο Σεφέρη

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα

κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές.

Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα

κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes.

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος

κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς.

Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος

απ’ το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.

Ο παπαγάλος σου ’στειλε στερνή φορά το «γεια σου»

κι απάντησε απ’ το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής,

πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου

κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς.

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»,

κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού.

Μη φεύγεις. Πες μου, το ’πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο

ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν

κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.

Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν

και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά.

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν

και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές

στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα

που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές.

Από τη συλλογή «Πούσι», εκδ. Άγρα, 1991, (1η έκδοση: Α. Καραβίας, 1947).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ - ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

(Ποίηση: Ν. Καββαδίας, Μουσική: Θ. Μικρούτσικος)

ΟΙ ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ ^S/_S CYRENIA

                                                                        Στην Ελγκα

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.

Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.

Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.

Ο πιο μικρός αχολογάει μ’ ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δύο ποδάρια.

Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.

Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια

κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ’ το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.

– Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;

Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα

ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ’ ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,

κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι

σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,

και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,

τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.

Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;

Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.

Μ’ ένα ξυστρί καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.

Μα είν’ ένα κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.

– Γιε μου, πού πας; – Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.

Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.

Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...

Ο πιο στερνός μ’ έναν αυλό με νανουρίζει.

                                                                  Colombo 1951

Από τη συλλογή «Τραβέρσο», εκδ. Άγρα, 1990, (1η έκδοση: Κέδρος, 1975).

ΘΑΝΟΣ  ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ - ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

(Ποίηση: Ν. Καββαδίας, Μουσική: Θ. Μικρούτσικος)

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Στο ιστολόγιό μας μπορείτε ακόμα να δείτε (με κλικ πάνω στον τίτλο):

Νίκος Καββαδίας, "Ένα αθησαύριστο ποίημα"

και

Νίκος Καββαδίας, "Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ"