Γιάννης Ρίτσος, "Υπερώον"

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Ιδιοκτήτες της νύχτας –

άστεγα άστρα,

δυο δίφραγκα στην τσέπη μας,

το σφύριγμα του τραίνου

κάτω απ’ το πουκάμισό μας

κατάσαρκα.

Μοναχική ευτυχία,

κι ένα ποτήρι νερό

λάμποντας

μέσα στο κλειδωμένο σπίτι.

                                     Αθήνα, 2.ΙΙΙ.85

ΣΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ

Μετά την παράσταση

έμεινε κρυφά στο υπερώον

στα σκοτεινά.

Η αυλαία ολάνοιχτη.

Εργάτες επί σκηνής,

φροντιστές, ηλεκτρολόγοι

ξεστήνουνε τα σκηνικά,

μετέφεραν στο υπόγειο

ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι,

σβήσαν τα φώτα,

έφυγαν,

κλείδωσαν τις πόρτες.

Σειρά σου τώρα,

χωρίς φώτα,

χωρίς σκηνικά και θεατές,

να παίξεις εαυτόν.

                                     Αθήνα, 4.ΙΙΙ.85

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Μιλούσε για μυστικές αρτηρίες,

για σιωπηλά εφόδια,

για κείνο το ανάλαφρο βάρος στις πλάτες

όταν η Μαρία λύνει την ποδιά της και κοιτάει απ’ το παράθυρο,

όταν δυο νέοι εμπορεύονται στο πεζοδρόμιο

λαθραία υφάσματα,

όταν ο Λαοδίκης στον εξώστη, με ριγέ πιτζάμες,

κλείνει τα μάτια του στο μέγα φως,

κι η θάλασσα μάς πλησιάζει

όλους ανεξαιρέτως

διδακτική, αμερόληπτη, αμνησίκακη.

                                     Αθήνα, 13.ΙΙΙ.85

ΑΠ’ ΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ

Ωραίοι καβαλάρηδες

πέρασαν με τα κόκκινα άλογά τους,

ο πιο ωραίος μ’ ένα μαύρο,

ο ακόμη πιο ωραίος μ’ ένα λευκό.

Κορίτσια στα μπαλκόνια

τους πέταξαν λουλούδια.

Ωραίες γυναίκες ξεπλέξαν τα μαλλιά τους.

Μέσα στα σπίτια λάμψαν οι καθρέφτες.

Οι οπλές των αλόγων δοξάσαν τον ανήφορο.

Η σκόνη στο βάθος του ηλιογέρματος

έπλασε έναν Άγγελο. Εγώ, απαρατήρητος,

μάδησα ένα φτερό του Αγγέλου

και σας γράφω χαρούμενος τη λύπη μου.

                                     Αθήνα, 14.ΙΙΙ.85

ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΡΚΟ

Στη μικρή λίμνη τα χρυσόψαρα κι ένας κύκνος.

Στο παγκάκι η Περσεφόνη σταυροπόδι. Τα γόνατά της

λάμπουν ωραία. Όμως, προπάντων,

αυτός ο κύκνος ακριβώς ήταν το επιχείρημά σου

να συνεχίσεις να γράφεις μετά θάνατον.

                                     Αθήνα, 19.ΙΙΙ.85

Από τη συλλογή «Υπερώον», εκδ. Κέδρος, 2013.