Κώστας Ψαράκης, "Το φως ως ιμάτιον"

Έρχονται στο χωριό για το Πάσχα.
Έρχονται από την Αθήνα, από τη Γερμανία,
κάποιος από το Βόλο...
Κυρίως από την Αθήνα.

Όσοι έχουν φέρει ακριβό αμάξι
παρκάρουν στην πλατεία.
Κατεβαίνουν δήθεν αδιάφοροι,
επιτέλους δικαιωμένοι.

Έχουν μια έξαψη
και έναν κάπως παιδικό θρίαμβο…
όπως χτυπάνε την πόρτα
και κάθονται στις παλιές καρέκλες
ψάχνοντας στα μάτια μας
την πληρωμή της ξενιτιάς.

Μετά από λίγο ξεχνιούνται.
Κοιτάζουν τους ευκαλύπτους,
τον αρχαίο βράχο,
τους γερόντους που ζουν ακόμα, αναλλοίωτοι,
χαμένοι στο χρόνο τους,
τις ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους
με τους πεθαμένους λυράρηδες
και τους καπετάνιους,
τις γριές που αγωνίζονται τοίχο τοίχο
τον ανήφορο και το θάνατο

Έρχεται και η νύχτα
ακούνε τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά,
νιώθουν στη καρδιά τους
τη λεπίδα του φεγγαριού

μπαίνουν στα όνειρά τους
γιατί αυτοί είναι οι τόποι των ονείρων τους.

Τους κερνούμε ρακές, τους προσέχομε.

Όταν ακουστεί το νυχτοπούλι

φεύγουν απαρηγόρητοι και μεθυσμένοι.
Σταματούν κάποιες στιγμές απότομα
έτοιμοι να δεχτούν την αποκάλυψη
που αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους.

Αυτό το τεράστιο νόημα που όλο έρχεται
να ξεσπάσει σαν κύμα
και ποτέ δε φτάνει.

Αυτό που θα τα ξεκαθαρίσει όλα αυτά δια μιας:
τα όνειρα, τους γέρους, τα σοκάκια,
τις μυστικές στοές στην αποθήκη,
το αίμα που χύθηκε μιαν Άνοιξη,
εκείνο το κορίτσι που γελούσε κάποτε στο ήλιο,
αυτή την αυλή που δεν είναι πια ακριβώς αυλή,
είναι και ένα συναίσθημα
και τα σχέδια των ίσκιων των ευκαλύπτων
στο φως του φεγγαριού
που είναι πλέον σκέψεις,
σκέψεις μέσα σε σκέψεις,
τόποι της μεθυσμένης τους ψυχής
όπως το κοιμητήρι
που έμπαινε στη θάλασσα
και βρέχανε τα κύματα
τους πρώτους τάφους…

Η νύχτα είναι λίγο δύσκολη απόψε
με την Άνοιξη να διαπερνά σιγά σιγά τους ανέμους.

Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη στις δίνες του Χρόνου.
Αύριο θα τους κεράσομε καφέ.
Τους αγαπάμε.


Από την ενότητα: "ΤΟ ΦΩΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΞΙ ΠΕΠΛΑ"
ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Ενδυμίων 2012

(Η φωτογραφία είναι του Δ. Γ. Παπαστεργίου)