Νάσος Βαγενάς, "Στέφανος"

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΖΑΖΗΣ

Το μνήμα – βαθυστόλιστο – είμαι του άφθαρτου

ιερουργού των Εφυμνίων της Αβύσσου.

Του εκτός σχολών και υπεράνω εποχών

ανατροπέα κάθε τεχνοτροπίας.

Έζησε ευτυχής. Όμως εκεί κάτω

μονάχος περιφέρεται, βαρύς, γιατί οι νεκροί

αποστρέφονται τους αθανάτους.

ΜΥΡΤΑΛΗ

Θεοφάνους, το γένος Καφταντζή.

Λαρισινή (όμως για όλους Αθηναία).

Ο στίχος της έσταζε το απόλυτο λευκό,

με μιαν υποψία μαύρου.

Όπως στη μουσική του Αλμπινόνι, το σύνολο

κέρδιζε από έναν κάποιο διχασμό:

μια παραβίαση της κλίμακας από κάτι μη αναμενόμενο,

μια – έστω ελάχιστη – υπέρβαση του ξεπερασμένου.

ALBINONI - Adagio in G Minor

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ

Άφησα πίσω μου ποιητικές συλλογές δέκα,

πέντε για τους πολλούς και πέντε για τους λίγους,

με στίχους θεοδώρητους, που ιχνηλατούν

τα όρια του μηδενός.

Οι πιο πολλοί δεν τις διάβασαν,

οι λίγοι δεν τις κατάλαβαν.

Αδιάβαστος, ακόμη, και ακατανόητος,

αν και δεν ζω, ελπίζω.

ΙΑΣΩΝ ΝΕΖΕΡΙΤΗΣ

Εδώ ησυχάζει ο Ιάσων Νεζερίτης,

ο ένας, αλλά συγχρόνως και ο πολλαπλός.

Βαρόμετρο των ποιητικών αναζητήσεων,

αδιαπέραστος φραγμός κάθε στασιμότητας,

ασίγαστος φάρος των μεταρεαλιστών,

δημιουργός της Γενιάς του ’99.

Όμως, κυρίως, υπήρξε το κάλλιστο εκείνο,

ο τρόμος του επαρχιωτισμού.

Από το βιβλίο του Νάσου Βαγενά ″ΣΤΕΦΑΝΟΣ″,
εκδόσεις Κέδρος 2004