Ιγνάτης Χουβαρδάς, "Γράμμα στον Ράφαελ Ναδάλ"

Γράμμα στον Ράφαελ Ναδάλ

-Σημασία έχει να κρατάς τη ρακέτα σταθερά, είπε ο θείος στο μικρό μελαχρινό αγόρι

κι εσύ Ράφαελ λούφαξες σε μια σκιά δέντρου που σου έβαζε ερωτήματα περισσότερα από τις απαντήσεις που είχες

για τις ηλιόλουστες γειτονιές στο Μανακόρ, με τις πλυμένες μπουγάδες στα παράθυρα

και τη στοργή των φίλων σου πίσω από το τόπι που κλωτσούσατε ακούραστα

μπερδεύοντας τη γεύση των φρούτων με τις κινήσεις των κοριτσιών, τα χρώματα με τα αρώματα,

τα ονόματα των οδών με το χαμόγελο της θάλασσας.

-Αν την κρατήσω τη ρακέτα από δεξιά ή καλύτερα με τα δύο χέρια, είπες, το φθινόπωρο τα φύλλα κιτρινίζουν,

το χειμώνα ο ήλιος με φοβίζει λίγο και περιμένω με αδημονία τις πρώτες αμυγδαλιές,

γιατί στο βλέμμα της θάλασσας η μάνα μου γίνεται μέδουσα

κι όπως με αγγίζει σαν τσουκνίδα, μου μαθαίνει να υποκλίνομαι στη σοφία των καλλιτεχνών

και στα βάσανα των γερόντων.

Αλλά θείε, ναι σωστά δείχνεις, με το αριστερό χέρι όταν κραδαίνω τη ρακέτα, ξαφνικά το φθινόπωρο ζαλίζεται

κι ο χειμώνας μοιάζει μεθυσμένος από το ρακί του ήλιου και τα κορίτσια κουβαλάν στους ώμους κουβάδες με άπλυτα ρούχα και τα απλώνουν στις κεφαλόβρυσες στα ορεινά των χωριών,

τι ωραίες γιρλάντες στη φωνή τους και οι γάμπες τους μοιάζουν πιο λευκές, ολόλευκες.

Κι όσο κυλούσαν οι μέρες Ράφαελ, ανακάλυπτες πως το βλέμμα αλλάζει όχι μόνο γιατί μετατόπιζες το κέντρο βάρους στα αριστερά αλλά και γιατί η λαβή της ρακέτας γινόταν ολοένα πιο αλλόκοτη, πιο σκοτεινή, πιο υπόγεια, με τέτοια καμπούρα που ξαφνικά τη σήκωνες και πετούσες πυροτεχνήματα -ω ναι, τα κίτρινα μπαλάκια έμοιαζαν να τρελλαίνονται, χόρευαν σε φιγούρες πρωτόγνωρες, κοιτούσαν το είδωλο του κόσμου αντίστροφα, λέγαν βράδυ κι εμφανίζονταν ένα ηλιόλουστο καράβι, ψαύαν μια πέτρα και γίνονταν ελάφι, πετούσαν το χνούδι τους στο χώμα κι αναδύονταν ένα θηλυκό βλέμμα. Ο ουρανός κατηφόριζε απότομα, γεμάτος σπίλους από ανάποδα φάλτσα.

΄Οταν πάλι σερβίρεις Ράφαελ, τι να πω πάλι, φόρτωσες παραισθήσεις στην ταχύτητα της μπάλας, ζάλισες τη νοερή εικόνα της υποδοχής, έντυσες το δηλητήριο  του φιδιού με παιδικές φιοριτούρες και αψέντι.

Ω Ράφα, η μπάλα γέμισε θηλυκές περιστροφές, κάθε σου κίνηση είναι μια ζωγραφιά της Αναγέννησης. Να είσαι γερός Ράφαελ Ναδάλ κι όσο γίνεται να αργήσει πιο πολύ, η μέρα που θα αποσυρθείς από τα γήπεδα.

Το ποίημα του Ιγνάτη Χουβαρδά: "Γράμμα στον Ράφαελ Ναδάλ", δημοσιεύεται για πρώτη φορά.