Ηλίας Λάγιος, "Παντουμάκι"

ΠΑΝΤΟΥΜΑΚΙ

Ανάβει το φως μες στην διάφανη ημέρα

το φως που ακουμπά σ’ έναν κόσμο σκοτάδι

καθώς κυβερνάς στην σιγή ατμοσφαίρα

γλυκό λαμπυρίζει του πόθου το λάδι.

Το φως που ακουμπά σ’ έναν κόσμο σκοτάδι

γλιστρά στου ψαριού σου κορμιού την σελήνη

γλυκά λαμπυρίζει του πόθου το λάδι.

κι η νύχτα που αυξάνει την ζώνη σού λύνει.

Γλιστρά στου ψαριού σου κορμιού την σελήνη

το χέρι τ’ απλό που διαβάζει την ύλη

κι η νύχτα που αυξάνει την ζώνη σού λύνει

σ’ αφήνει στου κοίλου σπασμού την καμπύλη.

Το χέρι τ’ απλό που διαβάζει την ύλη

διδάσκει στον νου το τερπνό μεσημέρι

σ’ αφήνει στου κοίλου σπασμού την καμπύλη

ν’ ανθίζεις της πίκρας το ελάχιστο αστέρι.

Διδάσκει στον νου το τερπνό μεσημέρι

καθώς κυβερνάς στην σιγή ατμοσφαίρα

ν’ ανθίζεις της πίκρας το ελάχιστο αστέρι

ανάβει το φως μες στην διάφανη ημέρα.

Από την ποιητική συλλογή: «Το βιβλίο της Μαριάννας»,

ΙΚΑΡΟΣ, α΄ έκδοση 1993, β΄ έκδοση 2007

Σημείωση: Το βιβλίο είναι τυπωμένο με το πολυτονικό σύστημα

και η λέξη «ανθίζεις» (12^ος και 15^ος στίχος) στη λήγουσά της,

είναι γραμμένη με ήτα και υπογεγραμμένη.