Νίκος Γ. Ψαράκης, "Γενέθλια"

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Οι μέρες των σαράντα μου χρόνων

                        ανέβαιναν στον ουρανό.

Και έπρεπε να πιστέψω

ότι ο γλάρος πάνω απ’ τη θάλασσα

ήξερε πιο καλά την ιστορία μου

κι ο βράχος στ’ ακρωτήρι

ήταν ο πιο κατάλληλος να μου διδάξει

                         την αντοχή των ανέμων.

Ανέβαιναν οι μέρες μου

και το ξηρό χορτάρι κι η κληματίδα τ’ απόγευμα

συνηγορούσαν στην αποδοχή μου.

Πιο πέρα οι στιγμές γινόταν βάραθρα

που οι φίλοι μου χάνονταν ή σώνονταν για πάντα.

Κι ακόμα στον απροσπέλαστο χώρο

που οδηγούσαν πόρτες επτασφράγιστες

στον άγγελο που ανατέθηκε η ζωή μου

έβλεπε αν λιγόστευε το λιβάνι των ημερών μου

Το παλιό και το νέο

έπρεπε από τούδε να ζουν μαζί.

Το νέο με τον άδικο κομπασμό του

και το παλιό όπως το βετεράνο

δεν του αρέσει πια να εξιστορεί

κατορθώματα και ήττες.

Μέσα του ένας πελαργός

που σέρνει το τραυματισμένο πόδι του

στην παραλία.

Από την ενότητα:
«ΑΠΟΘΗΚΗ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ»

ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Ενδυμίων 2012