Γιάννης Κοντός, "Το χρονόμετρο"

ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ

Μεταχειρίστηκα το κορμί σου

σαν τεφτέρι, για να κάνω

τους λογαριασμούς μου.

Σ’ ένα σπίτι

χωρίς πάτωμα, χωρίς ταβάνι.

Γυμνή, μόνο μ’ ένα δαχτυλίδι στον παράμεσο,

μου τραγουδούσες επίμονα το ίδιο τραγούδι:

«Σ’ αναζητώ κάθε πρωί στο περιβόλι».

(Εκτός αν εννοείς

τους πανσέδες που οργιάζουν

στην καμπύλη του λαιμού σου.)

ΜΙΚΡΟΣ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Τα δυο μικρά σου στήθη

χαμογελούν τ’ απόγευμα.

Τη νύχτα ανάβω σπίρτα

για να δω πώς κοιμούνται.

Τα δυο μικρά σου τρωκτικά

μου τρώνε τα δάχτυλα

μες στο σκοτάδι.

Το πρωί, φτερά πουλιών

στα χέρια μου.

ΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ

                                                     Της Ελπίδας μου

Όπως γυρίζει η νύχτα μέσα μου

φέρνει πνιγμένους στην επιφάνεια.

−Το στήθος κλείνει για να κρατήσει

ό,τι προλάβει−

Έρχεται η μέρα.

Αλλά τι μέρα − τυλιγμένη σαν μπαμπάκι

γύρω στα δένδρα, σε μια γη

κρεμασμένη από κλωστή που είναι

έτοιμη να σπάσει.

Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

Χιλιάδες πεινασμένοι μινώταυροι

περάσανε μπροστά μας με φωτιές

γυρεύοντας έναν λαβύρινθο να ξαποστάσουν.

(Όσο για την Αριάδνη κοιμάται

πλάι στο τηλέφωνο και περιμένει.)

ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ

− Το μεγάλο ποίημα είναι

σαν το σκοινί του κρεμασμένου.

Το μικρό ποίημα είναι σαν κομμάτι

χειροβομβίδας που σου παίρνει χέρι ή πόδι.

Είτε έτσι είτε αλλιώς δεν γλιτώνεις.

(Σλάβικα τραγούδια οι ώμοι μου

όταν σε σκεπάζουν.)

− Υπάρχουν βέβαια και τα πεθαμένα

ποιήματα που διψάνε σαν σκυλιά

το μεσημέρι.

− Γύρνα το διακόπτη να σε δω.

Τίποτα. Σκοτάδι.

Έχουμε λοιπόν διακοπή ρεύματος;

(Δάσος κομμένο οι λέξεις μου.)

Από τη συλλογή «Το χρονόμετρο», εκδ. Κέδρος, 1972.

Πηγή για την εικόνα: https://www.tanea.gr/