Τάσος Φάλκος, "Η Λιτανεία"

Το παράθυρο

Η μνήμη είναι κλειστό παράθυρο

Τυφλά πουλιά πετιούνται μες στο δώμα

Χτυπάνε στα τοιχώματα και πέφτουν

Πώς να σταθείς ακέριος μες στη μνήμη;

Το δικό σου;

Πατέρα

τι κουβαλούσες δίχως να το ξέρεις;

Και τι μετάδωσες σ’ εμένα;

Τι τάχα είναι αποκλειστικά δικό μου

όταν τα κομματάκια της καρδιάς μου

ανήκουν ήδη σε παλιούς ανθρώπους

που δεν τους γνώρισα ποτέ

επιφανείς κι ασήμαντους

έρωτες και πληγές για κάποιους,

ψυχές χαμένες τώρα στο σκοτάδι;

Σαν ένα τέλος

Κάποιος μέσα μου ψάχνει

Ανοίγει τα παλιά συρτάρια

κοιτάζει τις ψυχές που ξεχαστήκαν

επάνω στις παλιές φωτογραφίες

Σκαλίζει τα ντουλάπια

με τα παλιά τα φάρμακα

που μας συντήρησαν στην μοναξιά

Διαβάζει σχέδια παλιά

φράσεις που δεν ολοκληρώθηκαν

γράμματα που δεν έστειλε ποτέ

χέρια που απλώθηκαν χωρίς ελπίδα

Ανοίγει τα τεφτέρια καταιγίδων

και χρονικά θανατικού και θλίψης

Μετακινεί παιχνίδια που σταμάτησαν

σε στάση απελπισίας

Κάποιος μέσα μου αγωνιά

Ψάχνει το νόημα των φτερών

και των ψυχών που λύγισαν

Ακούει την αγωνία των καιρών

του πληγωμένου χρόνου

Στέκεται κι αφουγκράζεται

εκείνη την απόκοσμη βοή

που ανεβαίνει από μεγάλα βάθη

και φτάνει ως εμάς σαν μια πανάρχαια κραυγή

σαν ένα τέλος που αντιστέκεται

Λιτανεία

Στέκομαι εδώ ταιριάζοντας αταίριαστα κομμάτια

Μες στην απελπισία μου

παίρνω τον δρόμο για τον λόφο

απ’ όπου πρωτοαντίκρισα τη λιτανεία

Την βλέπω μπρος μου σα να ήταν χθες

Κινούσε από μεγάλα βάθη

και προχωρούσε αργά μέσα σε φως θλιμμένο

μια λιτανεία ανθρώπων και ψυχών

Και ξαφνικά

σαν κάποιος να ’δωσε το σύνθημα

υψώθηκαν φωνές δοξαστικές

σαν έκρηξη χιλίων μουσικών οργάνων

τα χρώματα φωτίστηκαν και δέσαν με τη μουσική

κι η γη φάνηκε ως μέρος του ουρανού

τα πάντα ενώθηκαν και γίναν

κρύσταλλο μουσικό

Για μια στιγμή −μόνο μια στιγμή−

φαντάστηκα πως όλα δέναν μεταξύ τους

πως είχαν κάποιο νόημα

πως θα ’βρισκα το μυστικό τους

Πάνω σ’ αυτό πήρε να σκοτεινιάζει

θαμπώσανε τα χρώματα

και κάποιος πήρε να φωνάζει

με μια τρομαχτική φωνή

κλονίστηκε η πορεία

σκόρπισαν οι ψυχές σαν τα πουλιά

κι ο κόσμος έγινε ξανά παράταιρα κομμάτια

Από τη συλλογή «Η Λιτανεία», Δίγλωσση έκδοση, εκδ. Αρμός, 2018.