Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, "Ποιήματα για ένα καλοκαίρι"

ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Κι αν είσαι άνθρωπος κι αν είσαι εργοστάσιο

κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη

Είσαι για μένα κούραση το βράδυ

μια μηχανή που σώπασε

μια ετοιμόρροπη φωνή

Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι

ΚΑΜΙΑ ΑΦΙΣΑ Η ΤΟΙΧΟΣ

Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί

το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα

Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη

ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα

Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει

τόσο βαθιά στο αίμα

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΝΥΧΤΩΝΩ

Βλέπω τη θάλασσα ν’ ανοίγεται για σένα

τρυφερέ περιηγητή του ουρανού

μες στις ακρογιαλιές μου που κουρνιάζεις

Βλέπω στον ουρανό μια κατασκήνωση για σένα

οργανοπαίχτη μιας σβησμένης εποχής

που ζωντανεύεις πάνω στην οθόνη

τη μνήμη μου ανάμεσα στα παιδικά σου χρόνια

Μονάχος μου νυχτώνω εδωπέρα

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Γιατί να καίει έτσι το φθινόπωρο

μέσα σ’ αυτό το ανέλπιστο καλοκαιράκι

που γαντζωμένο πάνω μου όλο τ’ απομεσήμερο

στην προκυμαία τα μάτια μου στραβώνει

Τι να ζητά η αντηλιά της θάλασσας

κι αποχαυνώνει την ψυχή μου στο λιμάνι

ΟΙ ΚΕΡΑΣΙΕΣ ΑΝΘΙΖΟΥΝ

Οι κερασιές ανθίζουν πάλι. Πρόσκαιρες

έρχονται και περνούν με τη βροχή

βλασταίνουνε με το φιλί κι ύστερα σβήνουν

Γι’ αυτό τις ψηλαφίζω και πικραίνομαι

φυτοζωούν για λίγο κι ύστερα εξατμίζονται

μαζί με το φιλί σου, χάνονται

για πάντα μες στο ρεύμα του καιρού

Από τη συλλογή «Ποιήματα για ένα καλοκαίρι» (1963), που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Ο δύσκολος θάνατος», εκδ. Νεφέλη, 2007.