Ειρήνη Καραγιαννίδου, "Παραθαλάσσιο Οικόπεδο"

ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Στην επαρχία ως συνήθως

κάπου μεταξύ Βενιζέλου δώδεκα και Σκρα γωνία

διασταυρώνονται οι σιωπές

όπως διασταυρώνονταν κι οι παύσεις

έντεκα παρά τέταρτο

μ’ εκείνον τον κοκκινολαίμη

που ’σπαγε το παιχνίδι της σιωπής

μόλις σώπαινε ο θόρυβος του αυτοκινήτου

Εσύ κοιτούσες ένα ανοιξιάτικο αστέρι

κι έγραφες ποιήματα

με βραδύτητα που πιθανόν

το χρώμα στον λαιμό του ξέβαφε

αποτέλειωνες τη φράση σου συμβολικά

τεντώνοντας μπροστά τα πόδια

η γάτα τρόμαζε από τον γδούπο τής πατημασιάς αφού

με τον καιρό σαφώς και είχε χάσει το ανάλαφρο

το βάδισμα των αιλουροειδών του δάσους

Κατόπιν εγώ γυρνούσα

Και βλέπαμε ειδήσεις

Καθώς έπαιζες νευρικά τα δάχτυλά σου

Δυο-τρεις σταγόνες αίμα έβρεχε.

STAY PUNK FOR EVER

Βγήκαν τα φεγγάρια του τρελού ανάποδα

Υπερπηδώντας τ’ αναρίθμητα στίφη

Όπως ένα καράβι πηδά χτυπώντας την πρύμνη του

στην κάννη ενός τανκ,

σε φούστα μεταγωγικού,

σε αλυσιδωτή αντίδραση αστραγάλου,

σε όλα εκείνα που μουσκεύουνε τη νύχτα όταν βγαίνει το φεγγάρι

όπως πάντα απ’ Ανατολή σε Δύση

και εν πάση περιπτώσει να μην πολυλογώ

σε άλλα λόγια − αφού

για δίστιχο το πήγαινα εξαρχής,

Τα κίτρινα τα μάτια σου

Βυθίζουν τάνκερ στην καρδιά μου.

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

Ιωσήφ,

Καμιά φορά θαρρώ πως είσαι ράφτης στο επάγγελμα. Πως δένεις μαντήλι στον λαιμό της καλής σου, κείνο που υφαίνουνε στους αργαλειούς του κόσμου με δύστυχα υφάδια κι ύστερα τον κεντάς στα φλάμπουρα του πρωινού δίχως χρυσό, φαρέτρα, βέλη, δίχως σμύρνα και κύματα, έρχεσαι ή σε φέρνει, κατηφορίζετε στην πόλη για καφέ, όπως τον συνηθίζουμε της λες, μην λογαριάζεις έτσι τα μνημόσυνα.

Ο Ιωσήφ είναι χαρταετός πάνω απ’ τις λίμνες του ύπνου

Ένα άσπρο άλογο με ασάλευτο καλπασμό

Ο Ιωσήφ είναι τρυφερός

Σαν τα οροπέδια της αγρύπνιας

Σαν σκουλαρίκι στο αυτί της Μαίρης.

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΔΥΟ

Υπάρχουν κάποιες παράξενες τροχιές

τυφλά εκτεθειμένες

Απ’ όταν ο Ίκαρος αγόρασε

δυο χέρια ξένα μες στις καταιγίδες

πάνω στου χελιδονιού το μάτι

κέντησε την ανάγκη σου.

Μάρτης ίσως ήταν, ίσως μήνας θαλασσινός

σταυρό που γέννησε ο ήλιος

και οι τουρίστες βιαστικά μιαν απεργία πείνας

φορτώσανε στην άσφαλτο.

Έκτοτε  όλα  βαίνουν  κατά  τας  γραφάς  επιεικώς: Η  Εγνατία  οδός

σχεδόν έχει τελειώσει,  εγώ μεγάλωσα,  αγόρασα έναν σκύλο,  έκανα

τέσσερα παιδιά,  μένω σε μονοκατοικία

Ολόκληρη κοπέλα θα ’λεγες εσύ

Δεν θα ’χες κι άδικο

Η ευτυχία δεν είναι ζήτημα ύψους

Κάθε που έφευγες ψήλωνα έναν πόνο.

Από τη συλλογή «Παραθαλάσσιο Οικόπεδο», εκδ. Πανοπτικόν, 2017.