Ειρήνη Βακαλοπούλου, "Τρία άτιτλα ποιήματα"

(Katsushika Hokusai, "The Great Wave off Kanagawa")

*

Κάτι πέτρινα παιδιά έτρεχαν

το πρωί στο λιβάδι

με το δρασκέλισμά τους, ένα ένα

ισοπέδωναν τα χρόνια της αθωότητας

κι όσο προχωρούσαν

μαύρα σκυλιά τους συνόδευαν

έως το τέρμα με τις μαργαρίτες

στάθηκαν κι έγιναν αγάλματα κανονικά,

ακίνητα

το βράδυ είδα τους έφιππους ερωμένους

να φορούν τις ατσαλένιες προσωπίδες

και είπα ήρθε ο καιρός να σε καλωσορίσω

στον κόσμο τον δικό μου

να βγάλουμε τα σίδερα

να μαλακώσουμε την ιδιοσυγκρασία

των εκφράσεών μας

θα σε πάω στη θάλασσα

στα βράχια με τις ανεμώνες θα σταθούμε

κι από εκεί ψηλά όντας χορτασμένοι

με κρίταμα, καρφιά κι’ αστέρια

θα βουτήξουμε μέσα της

ύστερα θα σε αφήσω να φύγεις

ύστερα από τρεις μέρες κάτω στη θάλασσα

θα σε αφήσω να φύγεις

θα διαπεράσει ο ένας έφιππος τον άλλον

θα φορέσουν πάλι τις ατσαλένιες προσωπίδες

με το ανοιχτό σφυριλατημένο στόμα

και τα φεγγαρίσια μάτια

μόνο μη με γελάσεις

τούτο το βραδινό δεν είναι όνειρο

χρόνια περιμένω τον ερχομό σου

πίσω από μαγεμένα δάχτυλα

σύννεφα ακίνητα

στράγγιζα για να φανείς,

να ’ρθεις

έστω, όσο κρατά ένας μικρός λυτρωμός.

*

Τίποτα δεν πέρασε απαρατήρητο

το φεγγάρι με τα υψωμένα μήλα

τις κόκκινες γλώσσες

ικέτευε για την αστραπή της εφηβείας

ήταν περισσότερο που με στένεψες

εδώ,

λίγο πριν την ονείρωξη

άλλωστε έπαψε κι ο χρόνος μου στα δάση

στις φωτιές, στην ανεμελιά·

τα φυτά που με γοήτευαν να μείνω

τα ζωύφια

είναι που τώρα ακούω τον κόσμο περισσότερο

ανεβαίνουν, κατεβαίνουν

διαμαρτύρονται τα πόδια στα διαμερίσματα

ξεβηματίζει η ένοικη ζωή

τα παιδιά, το φθινόπωρο

λύπη για τον φωταγωγό δεν φέρω–

Τα σκυθρωπά καλώδιά του τη νύχτα

αν κι ωχρά, ζωντανεύουν καμιά φορά

άλλωστε ζωντανεύει και το πραγματικό

σαν ξημερώνει στις πόλεις

ενσαρκώθηκα στα τετραγωνικά που με βόλεψαν

τίποτα δεν πέρασε απαρατήρητο

το φεγγάρι με τα υψωμένα μήλα

τις κόκκινες γλώσσες

ικέτευε για την αστραπή της εφηβείας.

*

Και τα μικρά τα κύματα σκοτώνουν

φορές φορές έχω δει να κολυμπούν

πιο πολύ οι άνθρωποι

οι άνθρωποι μέσα τους

κι’ ύστερα,

αίμα στα βράχια

στεγνώνουν κρυσταλλώνουν

τα κύματα

σαν χάσουν τον αέρα

την κατεύθυνση, τ’ αλάτι

μη φύγουν προς τα πάνω

καμιά μέρα

σύννεφα ξυράφια

κατακόρυφα και πέσουν

έχω δει τον αιμορροφιλικό αφρό τους

σε μεσοπέλαγες νησίδες

στις ακροθαλασσιές

κόκκινες δανδέλες απλωμένες

φλεβίτσες εμβρυακές σε όστρακα επάνω

και τα μικρά τα κύματα σκοτώνουν

μα είναι που τα μαχαίρια προτιμώ

μολονότι συρίζουν την ανίσχυρη μορφή μας.

Τα ποιήματα της Ειρήνης Βακαλοπούλου δημοσιεύονται για πρώτη φορά.