Λίνα Φυτιλή, "Δύο ποιήματα"

Εις το επανιδείν

Όταν φύγω

Ένα ρούχο παλιό

να ρίξετε στο δρόμο

Πρώτα στη χάση

Μετά στη φέξη

και τέλος όλα.

Όταν φύγω,

θα είναι μέρα μεσημέρι

χωρίς ευχές, σαν φλύαρες ρεκλάμες.

Με το γδαρμένο πόδι

προχωρώντας

σε μια στροφή θα αλλάξω δέρμα

ενώ θα μου κουνάτε το μαντίλι,

δίπλα στο τραίνο όλοι μαζεμένοι,

με μια φωνή

στο στόμα να ρεκάζει

Έχει ο καιρός γυρίσματα,

μητέρα

Υπόμνηση

Τώρα λέω να ξεχάσω

τους τυφλούς στο δρόμο,

τους υπόκωφους ήχους

τη νύχτα

τα μοιραία λάθη

το δόλο της μέρας,

την τρύπια οροφή,

τα χρόνια εγκαύματα

της μνήμης,

Τα ξένα σώματα κυρίως,

(να ξεχάσω) που

με κρατούν

από εκατό μεριές

Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Παρέμβαση,

Πνευματική επιθεώρηση της Κοζάνης / Τεύχος υπ’ αριθ. 175 / 2015