Τόλης Νικηφόρου, "ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου"

ταξίδι

πώς θα διασχίσω το άπειρο

για τ’ όραμα του πυρετού μου

χωρίς τις άκρες των δαχτύλων σου

γυμνός απ’ το χαμόγελό σου

χωρίς ελπίδα να σε δω ξανά

στη μακρινή πλευρά του γαλαξία

(1979)

μαγεμένη ψυχή

σ’ αγάπησα

σε σκονισμένες γειτονιές και εργοστάσια

στην άχρωμη επιφάνεια του μπετόν

πίσω από οδοφράγματα σ’ αγάπησα

σε συγκεντρώσεις απεργών

σε διαδηλώσεις φοιτητών

στους διαδρόμους των δικαστηρίων

σε μυστικές συνεδριάσεις της νύχτας

είναι γραμμένο τ’ όνομά σου

στις προκηρύξεις που μοιράσαμε

στις κόκκινες αφίσες που κολλήσαμε

και στα αρχεία των τμημάτων ασφαλείας

σ’ αγάπησα, σύντροφέ μου,

η μαγεμένη σου ψυχή είναι δική μου

η αγωνία μου σου ανήκει

(1979)

πράξη ζωής

αιμάτινη μια στάλα βροχής

παντοτινός ο έρωτας φτερουγίζει

στα νύχια του νεκρού

που εξακολουθούν να μεγαλώνουν

στο αγριόχορτο που αδιάφορο φυτρώνει

γύρω απ’ τους τάφους

στην έσχατη εκείνη συνουσία

του ετοιμοθάνατου ελέφαντα

ο έρωτας ραπίζει το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας

(1980)

μοίρα αγαθή

στην Ισιδώρα

αν είσαι πράσινο φύλλο

σ' έρημο καπνομάγαζο

κι ούτε μια αχτίδα ήλιου

διαπερνά τα σκονισμένα τζάμια

όταν σε έσχατη απόγνωση

γυρεύεις τις πηγές σου

θυμήσου πως στην κωμόπολη Σουγκ-Λι της Κίνας

υπάρχω εγώ

περίτεχνο ψηφιδωτό και φως

προορισμένος να χαϊδεύω τα γυμνά σου πέλματα

(1986)

κορίτσια με αστραπές και καταιγίδες

γράμματα οικεία σε γλώσσες που κανείς δεν μίλησε, ζωγραφισμένα μ’ ένα μαύρο ρούχο που γιορτάζει, με την ουρά του ανέμου στα μαλλιά τους, κάτω απ’ το δέρμα αστραπές και καταιγίδες, μάτια ιστιοφόρα που αποπλέουν για το νυχτερινό ταξίδι στο άπειρο. στις απαλές καμπύλες των χειλιών του, κρατάει ένα κορίτσι την καρδιά μου, που ονειρεύεται με δάκρυα από χώμα κι ουρανό

(1998)

Από τη συλλογή «ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου - 63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)», εκδ. Μανδραγόρας 2015