ΟΛΟΝΥΧΤΙΟΣ
ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟΣ
Αίφνης
προβάλλει ένας κόσμος σχεδόν αόρατος
Πιτσιλισμένος
με άχρωμους στις κεντρικές αρτηρίες
οδοιπόρους
Αυτόν
τον κόσμο η μαυρόασπρη ποίηση
Ενίοτε
τον φορτίζει με την βραχνή μυστικοπάθεια
ενός ταμπεραμέντου
πονεμένου
Του
χαρίζει τον αλύγιστο χαρακτήρα
αρχαιόπρεπης φωταψίας μαρμάρου
Τον
συνθλίβει με τα κέρατα ενός ταύρου
φρενιασμένου στην ταυρομαχία ενός
ματωμένου δειλινού
Τον
φορτσάρει με ροκάδικο παραλήρημα και
στριφνό κορακίστικο κουρνιαχτό
Του
προμηθεύει μια κουστωδία ανταρτών για
εφόδους στα ανοχύρωτα
Χειμερινά Ανάκτορα
Τον
πλάθει κρύφιο δέρας ενός μοναχικού
κόσμου που τον ρυπαίνει η
μονοχρωμία
Τον
ξεζουμίζει δυνατά από το λαδερό ψέμα
και την γαλακτερή του αδημονία
Κοντολογίς
τον ανάβει και τον σβήνει σαν ολονύχτιο
συγκερασμό ρεκλάμας ντουμανιασμένου
από φίνο χορταράκι λούμπεν χαμαιτυπείου
ΙΕΡΟ
ΛΑΔΙ
Όταν
πάφλαζες ατίθασα στη λασπωμένη μου
καρδιά
νόμιζα
πως ήσουν το ιερό λάδι που τσιτσίριζε
στο τηγάνι
αρχαίας
πολιτείας γηρασμένης στις όχθες μιας προϊστορικής
σιβηρικής
λίμνης σπαρμένης με κόκαλα εραστών
που τους ρήμαξε
το
βουνίσιο παγωμένο ξεροβόρι Δεν κατάλαβα
με ποιον τρόπο
σύρθηκα
σ’
εκείνην
την εγκαταλειμμένη πολιτεία με μια
νιότη χαμένη
ανά
χείρας να με τραβολογάει στα πέρατα της
αβυθομέτρητης μνήμης
Μα
κυρίως δεν κατάλαβα πως όταν πάφλαζες
στη λασπωμένη μου καρδιά
ήδη
ήσουν ένα απελπισμένο ψάρι που σπαρταρούσε
στον βυθό της λίμνης
αλλοίμονο!
ήδη μισοπεθαμένο από την σκληράδα της
δικής μου καρδιάς
ΣΕ
ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΦΙΛΜ ΚΟΚΕΤΑ
Δεν
υπήρξες παρά μόνο μια κοκέτα στο πηδάλιο
μιας
παλιάς ατμομηχανής του πόθου
Με
προορισμό τις ερημικές επαρχίες του
βορρά
Όπου
τα αγροτόπαιδα πίσω από τα γυαλιά ηλίου
σου
Έβλεπαν
την πρόστυχη ερωτομανία στην ματιά σου
Και
λαμπαδιάζανε σα θημωνιές στους πέτρινους
αχυρώνες
Καμάρωνες
που έσπερνες τον πόθο σαν ντίβα femme
fatale
Αλλά
εγώ σε πέτυχα φτιασιδωμένη και γριά στα
πιο
φθηνά
hotels
και σε κάρφωσα στη γλώσσα σα δολερή
έχιδνα
Αλέξανδρος
Αραμπατζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου