Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, "Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης"

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Πίσω, σε σχήματα δοκιμασμένα απ’ την πολυκαιρία
πίσω σ’ αυτή την άνοιξη που έρχεται απαράλλαχτη
διασώζοντας όλα τα περασμένα μες στο φως

ψηλότερα, στα τάγματα της προκάλυψης, στα ορεινά
             εργοτάξια
φωτίζουν τώρα ακούραστα τη δική σου σιωπή




ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ

Ένα ζεστό συννεφιασμένο πρωινό
μια αρρυθμία στο μυαλό και στην καρδιά
και μια αίσθηση ότι σε λίγο θα πεθάνω
με οδήγησαν σε γνώριμα κλειστά τοπία

Γυρίζοντας στις αγροικίες, στα αναχώματα
και στα ερημωμένα καφενεία
κάθισα να σκεφτώ γιατί αυτή καθήλωση

στον κήπο αυτό όπου κρεμάστηκε ο κυρ-Κοσμάς
ο συνταξιούχος έμπορας με το σκυλί του




ΠΟΣΟ Σ’ ΑΓΑΠΗΣΑ ΥΓΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Πόσο σ’ αγάπησα υγρή μουσική σ’ αίθουσες χορού

            ατημέλητες 

πίδακες χαμηλοί και μουσκεμένοι κήποι

λιθόστρωτο με βομβητή νερού, υπόγειοι χέιμαρροι

θάλασσα γλιστερή μέσα στη βραδινή ομίχλη

ποιητή σε αφίσα, φύλλα από βροχή

Πόσο σ’ αγάπησα σκόρπισμα μιας ζωής βαθύ, ατέλειωτο

Από τη συλλογή «Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης», που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση  «Ο δύσκολος θάνατος», εκδ. Νεφέλη 2007