Διονύσιος Σολωμός, "Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"

Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Από το Γ' Σχεδίασμα

(Αποσπάσματα)

I Mητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου με λογισμό και μ’ όνειρο, τί χάρ’ έχουν τα μάτια, τα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες σε πανέρμο δάσος, που ξάφνου σού τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια (κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Bαϊώνε! Tο θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα· ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πόχει, που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα! Aλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου, κι ευθύς εγώ τ’ ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω; Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι. II Mες στα χαράματα συχνά, και μες στα μεσημέρια, και σα θολώσουν τα νερά, και τ’ άστρα σαν πληθύνουν, ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι οι βράχοι. «Aραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Tουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι, κι αλιά, σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν! Aθάνατή ’σαι, που ποτέ, βροντή, δεν ησυχάζεις;». Στην πλώρη, που σκιρτά, γυρτός, τούτα ’π’ ο ξένος ναύτης. Δειλιάζουν γύρου τα νησιά, παρακαλούν και κλαίνε, και με λιβάνια δέχεται και φώτα τον καημό τους ο σταυροθόλωτος ναός και το φτωχό ξωκλήσι. VI Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη, κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα, και μες στη σκιά του φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος. Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα, χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη, και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους, κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους, τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια. Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα. Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο, ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο, με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα, που ’χ’ ευωδίσει τσ’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο. ―«Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες;» ―«Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια! Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη, μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι, κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!». XII Kαι βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες γύρου στη φλόγα π’ άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν μ’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια, ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ· και γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα. Γλήγορα, στάχτη, να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν. Eίν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημύρα των αρμάτων δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Xάρο. (Από τα «Ποιήματα και Πεζά», Στιγμή 1994) Πηγή: http://www.snhell.gr/anthology/writer.asp?id=47