Το φόρεμα που αλλάζει
Ψαύοντας το βασιλικό στον περίβολο της εκκλησίας
η λύπη κουρνιάζει στα παρτέρια
κι ύστερα φωτοστέφανο στο καστανό πρόσωπο της
μαυροντυμένης κοπέλας.
Η λύπη είναι μια δροσοσταλιά που χάνεται
στην ωραιότητα του ναού,
στο βλέμμα της μαντόνας
που κάθεται σκυμμένη στον περίβολο-
όπως το τέμπλο της Αγίας Τράπεζας
έγχρωμο και βουερό
ξεχύνεται στους δρόμους,
με την αύρα του λουλουδάτου φορέματος εκείνης της μαντόνας,
ανηφόρες-κατηφόρες,
χαμογελαστά σπίτια της Σύρου,
μέχρι την ξύλινη εξέδρα
στην προκυμαία της παλιάς πόλης,
το κρύο νερό να καθαίρει ό,τι σκοτεινό μέσα σου,
βάπτισμα γαλάζιο, πανόραμα όλης
της Ερμούπολης και της Άνω Σύρου,
με το φόρεμα το γαλανόλευκο,
όλο ορμή περιφέρεται
στο λιμάνι, ανάμεσα στους τουρίστες,
κι ύστερα, ο τρόπος να
κοιτάξεις το καλειδοσκόπιο,
είναι εκεί, στην αποβάθρα
όπως περιμένει η νεαρή κοπέλα με τη θεία της
το πλοίο για τον Πειραιά,
η διχάλα του ποδιού της και τα μακριά
τριαντάφυλλα στα λευκά της πέδιλα-
όλα γίνονται διάφανα, λίγα δευτερόλεπτα
πριν την αναχώρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου