Ζωή Καρέλλη, "Tο πορτοκάλι ή χρυσόμηλον"

Το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον

Όταν μένεις βαρύθυμος:

σκέψου ένα πορτοκάλι.

το βέβαιο, καθαρό του σχήμα,

τον πυκνό φλοιό, μα πιο πολύ

το ζωντανό του χρώμα, απερίσπαστο.

Ίσως μπορέσεις τότε να συλλογιστείς,

ίσως και να πιστέψεις

πως ο καρπός αυτός, αληθινά

είναι του ήλιου προσφορά.

Κι όταν τ’ ανοίξεις, την γεωμετρική του τάξη

θ’ αντιληφθείς, χυμώδη, κρυσταλλώδη.

Θυμούμαι ένα πρωινό τού φθινοπώρου

και μια μαούνα μαύρη

απ’ την πολυκαιρία στα νερά·

στο μώλο ήταν δεμένη,

με πορτοκάλια φορτωμένη χαρωπά,

ανάκατα ριχμένα, άφθονα,

φερμένα από ηλιόλουστα ακρογιάλια και νησιά.

Στον κόλπο της Θεσσαλονίκης,

η θάλασσά μας ήταν τη μέρα εκείνη,

πράσινη και σταχτιά, ακίνητη βαριά,

όμως τα πορτοκάλια μέναν νικηφόρα

και νεανικά.

Από τη συλλογή «Ημερολόγιο 1955-1973»