Το ταξίδι
Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό
κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,
πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους
ενσωματωμένες στην ομίχλη,
θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,
μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς
ναούς,
πηγαίνει στ' αξιοθέατα,
μαθαίνει κι όλο μαθαίνει
κι ας είπε ο Μπέκετ
ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.
Πάντα χρυσοθήρας και προσκυνητής νέων εντυπώσεων
-όπως και τότε-
α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,
αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του
τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,
ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,
και εισχωρώντας επιτέλους μ' όλη του την ευχαρίστηση
-καλά-καλά δεν το πιστεύει-
στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου
(στο μπράτσο του η δασκάλα).
-Γελοίε τάφε
ο πατέρας ταξιδεύει.
Ο χτύπος της καρδιάς
Αισθάνομαι ένα μαγευτικό
τρικύμισμα μέσα μου,
μια ευδαιμονία τρυφερότατη
για το αίμα που έχυσα
για δίκαιους αλλά και γι' άδικους λόγους,
για τα σωστά μου και για τους παραλογισμούς μου,
τώρα που ορίζεται και για μένα
η τελευταία λεπτή γραμμή,
η τύχη του άστρου της ανάμνησης
και του τρόπου που γράφεται η ζωή.
(Όταν όμως θα έχω ξεχάσει τα πάντα
και θα μ' έχουν ξεχάσει όλοι
και θα 'χουν στερέψει τα δάκρυα
αυτών που θα εξακολουθούν να ζουν
θα ξέρω πάρα πολύ καλά
και θα ξέρεις
ότι οργάνωνες τις υποθέσεις μας
και τους τρόπους της αναφοράς μας
και τους ρόλους μας στον κόσμο
με τον χτύπο της καρδιάς,
ότι
εσύ ήσουν
η μόνη
αληθινή).
Από τη συλλογή "Ο χτύπος της καρδιάς", εκδ. Έψιλον, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου