Τάσος Φάλκος, "Πρότυπα και Ομοιώματα"

Οι δεσμώτες

Καμιά φορά γίνεται μια ρωγμή

επάνω στον ουράνιο θόλο,

και στάζει φως καφέ χρυσό

Κουρέλια φωτεινά

φτάνουν ως τους δεσμώτες

Αναρριγούνε οι ψυχές. Θυμούνται

Θυμούνται φως αληθινό

και χρώματα σε μια κοιλάδα

με βαθιά φυλλώματα,

όπου αναπαύεται τ’ αγέρι

Και μια μορφή να φέγγει χαμηλά,

κάτι σαν οπτασία αγγέλου

Ομοιώματα θεών

Πολλές φορές επάνω τους

φιλοτεχνήσαμε το πνεύμα

κάποιων μοναχικών ψυχών

μα τους θεούς ποτέ

Αυτοί ποτέ δεν καταδέχτηκαν

τα πλάσματα του ανθρώπου

Αυτοί σιωπούσαν πάντα και σιωπούν

αφήνοντας τη μοίρα μας να φλυαρεί

με τη θανάσιμη λαλιά της

Μαριονέτες

                           θαύματα όντες το πολύ,

                            σμικρά δε αληθείας άττα μετέχοντες

                                                                        Πλάτων

Καμιά δική μας κίνηση

καμιά δική μας θέληση

Απ’ τον εαυτό μας έξω κατοικούμε

μετέχουμε σε κάποιο μύθο

που δεν μας αφορά − κι όμως υπεύθυνοι −

παρόντες απόντες

απ’ την αλήθεια κάτι μυριζόμαστε

Αν μαριονέτες ήμαστε στα χέρια των θεών

τους σέρνουμε κι εμείς από τα νήματα

και τους τραβάμε στο βυθό μαζί μας

Από τη συλλογή «Πρότυπα και Ομοιώματα», εκδ. Αρμός, 2016.