Κωστής Μοσκώφ, "Σχόλια στον Ezra"

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

                                 «a gap in nature

                                 echo and light unto eternity…»

                                 Shakespeare, Antony and Cleopatra

                                                            στην Μάγδα Κοτζιά

Έτσι

που μέθυσες τα κύματα και τους ανέμους

παντού όπου πατάς

σκορπάς τον χαλασμό·

τι συγκυρίες ανατρέποντας, ιστορικούς συμβιβασμούς

μπερδεύοντας προτσές,

αναποδογυρίζοντας την Ανάγκη,

να ξενυχτάμε όλοι για Χάρη Σου,

πλάθοντας, απ’ τα όνειρά μας,

την καινούρια Ύλη,

τινάζοντας το Τώρα Είναι Μπρος,

− φτιάχνοντας από τον Παρατατικό τον Μελλούμενο,

από τα συντριμμένα μέλη μας τον Καθόλου…

~*~

Πας, χάθηκες, ξέχασα πώς σε λένε,

Εσένα που μπρος σου τρεις χιλιάδες χρόνια γονάτιζα

και μου ήσουν πιο ακριβή απ’ τις Νύμφες

πιο ακριβή από τους Σάτυρους

− Δέσποινα, Μάγδα, Ιοφορφάτη −

και είχα μαζί μου τον Αλέξη,

τον Φώτη, και κείνον τον Κοσμαρά, τον λοχαγό

τσόλια όλους

τσανάκια σου να μας μεταχειρίζεσαι…

Και ωστόσο

− ακούω ακόμα την καρδιά μας

για σένα να κτυπάει

− μυρίζω το άρωμά σου

ν’ ανεβαίνει ψηλά, καπνός απ’ τα καμένα φύλλα

του φθινόπωρου.

~*~

Τα δελφίνια πήραν από πίσω το φεγγάρι

τραγουδούν πάνω στις κορφές των καταρτιών

− αύριο

θα πάω να βρω την ματιά σου

εκεί που την άφησα

στο ακρογιάλι…

«Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα»,

η όψη σου σαν της Εκάτης χλομή,

να γυρεύω ολονυκτίς τα χείλη σου

και συ τον γιασεμί Έρμη…

Έρχεται, έρχεται η Διώνη

με το τσιτάκι της ν’ ανεμίζει στον Βαρδάρη

έρχεται, έρχεται ο Άδωνις

με φουσκωμένο το μπλουτζίν

με ανοικτό το μπλε πουκαμισάκι…

Πηδά χαρούμενη, σκοινάκι, η ψυχή της Τσιμισκή…

~*~

                          Φαέθων· Γιαμάχα· λάμψεις του νίκελ

Έλαμπες τόσο

ώστε άφηνες τους άλλους σκοτεινούς·

θανάτω θάνατω πατήσας

γινόσουν Συ το φως,

και την ζωήν χαρισάμενος

−ποια ζωή;− να ’μαστε όλοι τσόλια Σου

δικά σου τσανάκια…

Όταν βγάζεις τα ρούχα Σου

στενάζει ο Βαρδάρης·

θα τσακίσω όλες τις ελιές, πεύκα και κυπαρίσσια

να φαίνεσαι ακέρια καθώς πλες μες στην γαλάζια

         θάλασσα…

~*~

                             στον Δημήτρη Κακουλίδη

Ο θείος Γιώργος ήτανε Σμυρνιός,

κουβαλούσε μες στο βλέμμα του

σταφίδες, αμύγδαλα και σύκα

− περπάτησε στον Σαγγάριο,

πολέμησε στο Βίτσι,

πίστευε ωστόσο πάντοτε

στην εκατόφυλλη άνοιξη…

Ό κύριος Τόμας −T.S.− από το Σαιν Λούη,

μας έφερνε αρχαία βιβλία και φυλακτά·

τις νύκτες με φεγγαρόφωτο

έψελνε τροπάρια στην Κυρά της Λήθης

μας μιλούσε συχνά, ακόμα,

για τούς τρεις παντελεήμονες πάνθηρες.

Ο γέρο Έζρα,

έχοντας ζήσει τρεις χιλιάδες χρόνια

παρέα με τον τραγοπόδαρο Πάνα

παγανός, μην πιστεύοντας τίποτα,

μας έφερνε καλό κρασί και την Σιωπή…

Από το βιβλίο «Κωστής Μοσκώφ - Ποιήματα», (Δεύτερη έκδοση με 24 καινούρια ποιήματα), εκδ. Καστανιώτη 1987.

Στην εικόνα: Georges Seurat, «Landscape at Saint-Ouen».

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.