Χρυσάνθη Πολύζου, "Θέρος"

~*~

Απόψε πάλι αυτομόλησες

Γυμνός στο περιβόλι των ονείρων

Λοιπόν τι θα μου κλέψεις τώρα;

Τη μνήμη ή τη λήθη;

ΝΟΣΤΟΣ ΙΙ

Εγώ πάντως τον βρήκα

τον Οδυσσέα μου.

Μόνο που ήμουν η Καλυψώ

κι εκείνος βιαζόταν να κάνει πανιά

για την Ιθάκη.

«ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ»

Να τους φοβάσαι

Τους ανθρώπους πυροτεχνήματα

Γι’ αυτούς μιλώ με την ουράνια λάμψη

Το νιώθεις πως κατέχουν τη γλώσσα

των αγγέλων

Να τους φοβάσαι

Σου υπαγορεύουν πάντοτε τις λέξεις σου

πριν μπουν στο ποίημα

Σαν να τις ελευθέρωσαν

από τη φυλακή τους

Να τους φοβάσαι

Κρατάνε όσο μια αστραπή

Και ποιος σε σώζει

απ’ το σκοτάδι που θα έρθει.

Να τους φοβάσαι τους Δαναούς

κι ας φέρνουν έρωτες.

~*~

Σ’ αφουγκραζόμουν μαθητεύοντας

στον ήχο της απουσίας.

Πού πάει αλήθεια τόσος έρωτας

όταν τα μάτια χάνονται

και τα χείλη ασπάζονται

τη σιωπή;

Γίνεται νυχτερινή προσευχή

ή πουκάμισο Κενταύρου

χαράζοντας την τρυφερή σάρκα

της λέξης;

ΟΜΗΡΕΙΑ

Είναι κάτι ποιήματα

που αντί να σου δοθούν τους δίνεσαι

όμηρος στη γοητεία του στίχου.

Οι λέξεις τους φάσμα από σπασμένες

ευκαιρίες και χαμένα όνειρα

γλυκιά αντανάκλαση

ενός ματαιωμένου παρελθόντος.

ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις μυστικές

χαμένες σχεδόν στην αχλή του ονείρου

κουβάρι στον λαβύρινθο της μνήμης

ψυχής πυξίδα και ξανασασμός.

Λέξεις αντικλείδια

στον κήπο της μουσικής

στ’ αρώματα του αμύγδαλου

και του δαμάσκηνου

κι η γιαγιά να πλέκει πάντα

αέρινη μες στις σιωπές της.

Σου απλώνει το χέρι

και παρασύρεσαι γλυκά

στην αθωότητα.

Από τη συλλογή «Θέρος», εκδ. Μελάνι, 2019.