Ιβάν Γκολ, "Μαλαισιακά τραγούδια"

6

Από τότε που γεννήθηκα

είμαι στολισμένη για τον ερχομό σου

Δέκα χιλιάδες μέρες πέρασαν

κι όλο πηγαίνω να σε συναντήσω

Οι χώρες στένεψαν

τα βουνά χαμηλώνουν

τα ποτάμια λίγνεψαν

Το κορμί μου μεγάλωσε με ξεπέρασε

απλώνεται απ’ την αυγή ως το λυκόφως

σκεπάζει όλη τη γη

Όποιο δρόμο κι αν πάρεις

θα περπατήσεις επάνω μου

8

Δεν ήθελα να είμαι

παρά ο κέδρος μπροστά στο σπίτι σου

ένα κλαδί του κέδρου

ένα φύλλο του κλαδιού

μια σκιά του φύλλου

η δροσιά της σκιάς

που χαϊδεύει τον κρόταφό σου

για ένα δευτερόλεπτο

27

Σκεπάστηκα μ’ εφτά πέπλα

για να με ξεσκεπάσεις

εφτά φορές

Μυρώθηκα μ’ εφτά μύρα

να με μυρίσεις

εφτά φορές

Σου είπα εφτά ψέματα

να μ’ αφανίσεις

εφτά φορές

29

Θα ’σαι το αρπαχτικό πουλί

αδελφέ της Ανατολής;

Θα ’σαι ο στύλος του ναού

αδελφέ του Νότου;

Θα ’σαι το άστρο μου

αδελφέ της Δύσης;

Θα ’σαι ο τάφος μου

αδελφέ του Βορρά;

Ό,τι κι αν είσαι, σε περιμένω! σε περιμένω!

                                                      Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς

Από τη συλλογή «Μαλαισιακά τραγούδια», 1934, μέρος της οποίας περιλαμβάνεται στον τόμο «Ιβάν Γκολ - Ποιήματα (1920 - 1950)» [Επιλογή, μετάφραση, επίμετρο, σημειώσεις: Ε. Χ. Γονατάς]. Εκδ. Στιγμή, 2003.

Στην εικόνα: Paul Gauguin, «Nevermore», 1897