Χρίστος Λάσκαρης, "Σύντομο βιογραφικό"

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΗ

Φωνές από παντού

φτάνουνε ως την κάμαρή μου,

τραγούδια όλο πάθος

από ραδιόφωνα.

Είναι απόγευμα,

απόγευμα του Μάη,

και είμαι λυπημένος στο κρεβάτι μου.

Φαντάζομαι τις αυλές

και τους καταβρεγμένους δρόμους.

ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΟΛΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ

Σε ένα δρόμο όλο επιστρέφω −

βράδυ μπροστά σε μιαν αυλόπορτα

χτυπώντας το κουδούνι.

Μ’ αρέσει να βλέπω το φως π’ ανάβει,

μ’ αρέσει ν’ ακούω βήματα

και τη σκιά στο βάθος

με μια λάμπα να προβάλλει.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Αυτό το ποίημα

ποτέ δε θα το ξαναγράψω.

Ποτέ δε θα περάσω

απ’ τα ίδια φιλιά.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Όταν καμιά φορά γυρίζω πίσω και κοιτάξω

μες στο μακρύ δρόμο,

πάντα στο βάθος βλέπω

ένα παιδί.

Τροφοδοτεί με τα λυπημένα μάτια του

τα ποιήματά μου.

ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ

Καλά το ψωμί,

τον έρωτα όμως γιατί

τι έφταιξε

και μια ολόκληρη ζωή

τον ζητιανεύω.

Από τη συλλογή «Σύντομο βιογραφικό».

Πηγή: «Χρίστος Λάσκαρης - Ποιήματα», β΄ έκδοση, εκδ. Γαβριηλίδης 2009.