Giuseppe Ungaretti, "Αίσθημα του χρόνου"

                        Ω, ΝΥΧΤΑ

                              1919

Μέσ’ απ’ την άπλετη αδημονία της αυγής

Δέντρα απογυμνωμένα.

Οδυνηρά ξυπνήματα.

Φύλλα, αδέλφια μου φύλλα,

Μες στο θρήνο μου σας ακούω.

Φθινόπωρα,

Φθίνουσες ηδονές.

Ω, νιάτα,

Η ώρα τ’ αποχωρισμού μόλις πέρασε.

Ψηλά ουράνια της νιότης,

Ελεύθερη ορμή.

Να με κιόλας έρημος.

Χαμένος σ’ αυτή την κυρτή μελαγχολία.

Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις.

Ωκεάνιες σιωπές,

Αστρικές φωλιές ρέμβης.

Ω, νύχτα.

                      ΚΑΘΕ ΓΚΡΙΖΟ

                                1925

Απ’ το φιδίσιο δέρμα

Ως τον δειλό ασπάλακα

Κάθε γκρίζο χασομεράει στους θόλους…

Σαν χρυσαφένια πλώρη

Απ’ άστρο σ’ άστρο ο ήλιος αποχωρεί

Και σκυθρωπιάζει κάτω απ’ την πέργκολα…

Σαν κουρασμένο μέτωπο

Αναφάνηκε η νύχτα

Στη γούβα ενός χεριού…

                            ΗΡΕΜΙΑ

                                 1929

Ώριμο το σταφύλι, οργωμένος ο αγρός,

Προβάλλει το βουνό απ’ τα σύννεφα.

Στα σκονισμένα κάτοπτρα του θέρους

Έπεσε η σκιά,

Μεσ’ απ’ τ’ αβέβαια δάχτυλα

Η λάμψη τους είναι καθάρια,

Και μακρινή.

Μαζί με τα χελιδόνια φεύγει

Ο τελευταίος σπαραγμός.

                       ΟΠΟΥ ΤΟ ΦΩΣ

                                 1930

Σαν κυματιστός κορυδαλλός

Στον χαρούμενο άνεμο πάνω στα νέα λιβάδια

Η αγκάλη μου σε ξέρει ελαφριά, έλα.

Θα ξεχάσουμε τα εδώ,

Και το κακό και τον ουρανό,

Και το γοργό το αίμα μου στον πόλεμο,

Τα βήματα που θυμούνται σκιές

Μες σε ροδίσματα καινούργιων πρωινών.

Όπου φύλλο δεν κινεί πια το φως.

Όνειρα και θυμοί που πέρασαν σ’ άλλες όχθες,

Όπου το βράδυ κατακάθισε,

Έλα, θα σε φέρω

Στους χρυσαφένιους λόφους.

Ελεύθεροι από ηλικία, η σταθερή ώρα

Μες στη χαμένη της άλω

Θα ’ναι η σινδόνη μας.

                           ΕΥΧΕΣ

     ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

                    στον Berto Ricci

                              1935

Απαλά γέρνει ο ήλιος.

Τη μέρα αποχωρίζεται

Ένας πεντακάθαρος ουρανός.

Διαχέουν μοναξιά

Σαν από πολύ μακριά

Φωνές που πλησιάζουν.

Προσβάλλεται άμα κολακεύει

Αυτή η σπάνιας γοητείας ώρα.

Δεν είν’ το πρώτο σημάδι

Του φθινοπώρου που κιόλας έφτασε;

Δίχως άλλο μυστήριο

Σπεύδει πράγματι να χρυσίσει

Ο ωραίος καιρός που αναιρεί

Το χάρισμα της τρέλας.

Κι όμως, κι όμως θα φώναζα:

Γρήγορη νιότη των αισθήσεων

Που με κρατάς στην άγνοια του εαυτού μου

Και παραδίδεις τις εικόνες στο αιώνιο.

Μη μ’ αφήνεις, μείνε, άλγος!

Μετάφραση: Φοίβος Ι. Πιομπίνος

Από τη συλλογή: «Αίσθημα του χρόνου (Sentimento del tempo [1919 - 1935])».

Πηγή: «Giuseppe Ungaretti - Ποιήματα», β΄ έκδοση, Ίκαρος 2001.

Μετάφραση - σημειώσεις - χρονολόγιο: Φοίβος Ι. Πιομπίνος.

Στην εικόνα: Giuseppe Ungaretti in 1968.

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.