Κούλα Αδαλόγλου, "Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα"

Από την ενότητα

Όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν

Η ΔΙΚΛΕΙΔΑ

Πού την άφησες, μου είπαν, αυτή τη σκέψη σου εκεί έξω,

τώρα δεν έχεις μυστικά.

Τα ματοτσίνορά μου έπεσαν και τα μάτια μου

έμειναν ανοιχτά σαν πλαστικής κούκλας.

Ένιωσα περίπου σαν φλασάκι, πεσμένο σε πίσω κάθισμα ταξί.

Σε λίγες μέρες

είδα τους συλλογισμούς μου να ξεπουλιούνται στο παζάρι.

Δεν έμενε παρά να με διαπομπέψουν και να με εξευτελίσουν.

Αν δεν αυτοχειριάστηκα

οφείλεται στο ότι στο αρχείο που φύλαγα προσεχτικά

στο πίσω μέρος του κρανίου μου

βρήκα μια ξεχασμένη δικλείδα ασφαλείας

και δραπέτευσα,

άρδην ανατρέποντας τον παραλογισμό.

ΑΝΕΜΟΣ

Σχισμένες πλαστικές σακούλες στα γυμνά κλαδιά των δέντρων

δεν ήταν στολισμός ούτε performance

Βαρδάρης ήταν κι ελλιπής καθαριότητα.

Θα μας σηκώσει ο άνεμος, έγραψα σε φίλο,

κάτι μου είπε για την οίηση, κι ας σπάσουμε τα μούτρα μας.

Το μετεωρολογικό δελτίο αναγγέλλει άμβλυνση των φαινομένων,

απάντησα με ελαφρό χαμόγελο.

ΑΕΡΙΝΑ

Λευκά αέρινα σχήματα

σαν νιφάδες χιονιού

σαν λιλιπούτειες μπομπονιέρες

σαν φτεράκια γλάρων στη θάλασσα

ακούστηκε ο γδούπος του σώματος

πάνω στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου

μυριάδες κόκκινα σωματίδια

ματωμένη η πυράκανθος της αυλής μου

σε λιγότερο από δύο ώρες νυχτώνει.

Από την ενότητα

Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα

ΣΑΝ ΤΥΨΗ

Ποδίτσες παιχνιδιάρικες και τρυφερά φορμάκια

ζακετούλες ροζ, με φιόγκο, με ζεστή επένδυση.

Εκείνα, όμως, δεν έχουν

μόνο θυμούνται

αυλές και γέλια και παιχνίδια

βλέπουν γονείς στραγγισμένους

ή τους χάνουν

δεν ονειρεύονται

γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα

χωρίς χρώματα χωρίς διαστάσεις

σεντονάκια της αθωότητας

μη μου γίνετε τύψη.

ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗ ΔΑΚΡΥΩΝ

Τα χλωμά πορτοκάλια που περιμένουν να γίνουν χυμός

μια πρέζα αλάτι παραπάνω

κι αυτός ο γαλαξίας στο κορμάκι σου –

αλλά μη μου τραβάτε άλλο με το σχοινί τα μάτια προς τα μέσα

πνίγομαι

από αναρρόφηση δακρύων.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Έχουμε δυο Μότσαρτ, είπες ενθουσιασμένη,

βλέποντας τα δύο βιβλία μουσικής με το ίδιο θέμα.

Και πώς είναι να χάνεσαι μέσα στο παραμύθι

και να κρατιούνται από το χέρι η μουσική, το όνειρο, τα χρώματα.

Και να σηκώνονται οι λέξεις

να βγάζουν ασημένιες κλωστές για το φεγγάρι

χρυσές φωνούλες για τον ήλιο,

ενώ κρατάς σφιχτά στο χέρι σου

κόκκινο αστραφτερό δοξάρι.

Από τη συλλογή «Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2018.