Μανόλης Αναγνωστάκης, "Η Συνέχεια"

ΗΡΘΕΣ ΟΤΑΝ ΕΓΩ…

Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα

Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων

Ανημποριά των γηρατειών, τρόμος της γέννησης,

Σε τρώγλες σκοτεινές, στην αγκύλη της ηδονής

Πέρα απ’ τους άδειους κάμπους των αποσπασμάτων

Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Α πώς θα ζούσες

Εσύ κι εγώ μια τέτοιαν εποχή

Σάπιο φορτίο στ’ αμπάρι ενός

Μεθυσμένου καραβιού που πέθαναν όλοι

Βουλιάζοντας με χίλιες τρύπες στα κορμιά μας

Μάτια θολά που χλεύασαν το φως

Στόματα αδέσποτα στη φλούδα της ζωής

Καίοντας την ανάμνηση − Νεκροί

Σε μια εποχή ανέκκλητου θανάτου

Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα

Μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού

Ούτε μι’ ανθρώπινη φωνή γιατί δεν είχε

Ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή

Δεν είχε γεννηθεί τ’ άγριο ποτάμι

Που ρέει στις άκρες των δακτύλων και σωπαίνει.

Ανάμνηση ζωής − πότε ν’ αρχίζεις

Αδίστακτος και πράος να βγάζω λόγους

Να εκφωνώ στα κενοτάφια τους θρήνους

Φθαρμένους στων φθόγγων την πολυκαιρία

Και να κλειδώνεις τις μικρές μικρές χαρές

Όχι πατώντας στους νεκρούς σου πάνω στίχους

Γιατί αν είναι κόκαλα, έρωτες ή χαμόσπιτα

Με την κουβέρτα στην ξώπορτα χωρίζοντας τον

       κόσμο

Στα δυο, κρύβοντας το σπασμό και την απόγνωση

Κι έξω να ψάλλουν οι περαστικοί στο πείσμα των

       πιστών

Στο πείσμα του άρρωστου παιδιού και του χειμώνα

Α πώς θα ζούσες μια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος,

Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη

Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις

Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα

Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Μη με γελάσεις

Αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει

Αυτές οι κρύπτες που ριγούν τα τρωκτικά

Δεν έχουν τίποτε από τ’ άρωμα της λάσπης

Ούτε απ’ το χάδι των νεκρών στα όνειρα μας

Γιατί έχει μείνει κάτι −αν έχει μείνει−

Πέρα από θάνατο, φθορά, λόγια και πράξη.

Άφθαρτο μες στην τέφρα αυτή που καίω

Σαν κάθε νύχτα την ανάμνηση θανάτων

Πικρών και ανεξήγητων θανάτων

Γράφοντας ποιήματα χωρίς ήχους και λέξεις.

ΕΔΩ…

Εδώ

Κάτω από την καρδιά μου

Καρφώθηκαν οι σφαίρες οι πρωινές

Μπήγονται ολοένα πιο βαθιά

Τώρα

(Τώρα, σιγά-σιγά, που ξημερώνει

Και θ’ ακουστεί το σφύριγμα όπου να ’ναι)

Ελάτε

Έλα εσύ Γιώργο, έλα Μιχάλη, έλα Ραούλ,

Μαζέψτε τες μια μια

Είναι δικές σας

Σήμερα το πρωί

Στις πέντε

Πριν βγει ο ήλιος

Πριν, πριν ακόμη απ’ τα καμιόνια

Τις μάζεψα για σας

Και τώρα

Ξερίζωσέ τες απ’ το στήθος μου

Σαν ένα πρωινό χαρούμενο όνειρο

Σαν ένα τέλειο παιχνίδι

Πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι

Ανυποψίαστοι στου ύπνου την ενέδρα

Πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι

Πριν μάθουν πως εγώ

Είναι γραμμένο για πάντα να ζήσω.

ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.

(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;

(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)

Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω

Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ…

Όταν τα βράδια

Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι

Και ψάχνεις να βρεις

Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι

Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η «Συνάντηση»

Εκεί ένα σούρουπο ή ένα κρυμμένο βιβλίο −

Όχι, μα δεν την είχα εγώ αγαπήσει.

Αύριο, το ξέρεις, πως δε θα ’μαστε πια εμείς

Κι ύστερα θα σβηστεί κι η θύμησή μας

Και μια γυναίκα θα γερνά ύστερα από χρόνια

Μ’ ένα φορτίο ζωής αβάσταχτο ατέλειωτο

Και μια γυναίκα ίσως να κλαίει σε μια γωνιά

Το στήθος της να το τρυπά μ’ ένα μαχαίρι

Να ψάχνει να ’βρει έναν περίπατο στ’ ακροθαλάσσι

Ένα βιβλίο κρυμμένο ή ένα σούρουπο.

(Και δε θα ’ναι για σένα, ούτε για μένα).

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ…

Κάθε πρωί

Καταργούμε τα όνειρα

Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια

Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο

Κάθε πρωί

Χαιρετάμε τους χτεσινούς φίλους

Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες

−Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.

(Ασήμαντες

Απαριθμήσεις

−Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.

Μα πού τελειώνει η μοναξιά;).

Από τη συλλογή «Η συνέχεια».

Πηγή: «Μανόλης Αναγνωστάκης - Τα ποιήματα [1941-1971]», εκδ. Νεφέλη, δ΄ έκδοση, 2000.

Πηγή για την εικόνα: naftemporiki.gr